Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Οι ερωτευμένοι δεν συναντιούνται κάπου στο τέλος. Ζούσαν ο ένας ανάμεσα στον άλλον απ’ την αρχή... (Jalal Al- Din Rumi).
Έτσι ξεκινά το εγχείρημα φωτός του ποιητή Νίκου Μυλόπουλου που γνωρίζει πάρα πολύ καλά να διαπραγματεύεται το φως, να το χειρίζεται, να το προσφέρει και να εργάζεται πολλαπλώς πάνω στην κατάκτησή του. Αποτελεί την ένατη ποιητική του συλλογή από τις εκδόσεις Κουκκίδα όπου θα γίνει η πρώτη του παρουσίαση αύριο Παρασκευή στις 7 το απόγευμα στον «Βιβλιόρυθμο Σαββάλας» 23.11.2018 στις 7μ.μ. στον ΒΙΒΛΙΟΡΥΘΜΟ ΣΑΒΒΆΛΑΣ βασ. Ηρακλείου 47 στη Θεσσαλονίκη. Ποιητής της Θεσσαλονίκης συνεχίζει την παράδοση- πλησιάζοντας την ποίηση με το Φως.
Στη Ζωή Σαν Χέλι, "ζωγραφίζαμε ήλιους πλάι στα χορταριασμένα πρόσωπα των εραστών Αντί ν΄ακολουθούμε τις πληκτικές πληροφορίες μιας απόκοσμης ενημέρωσης". Ο ποιητής προτιμά την είσοδο των νέων ημερών στης πυρκαγιάς την κυλιόμενη σκάλα που θα προτιμήσει να μη βιαστεί, γιατί γνωρίζει πως στις χάρτινες πόλεις μας δραπετεύουμε απ΄της σιωπής τα τρύπια δίχτυα... από πνιγμένα υλικά του τίποτα στην σκόνη. Πνίγεται η σκέψη του δημιουργού που μπορεί να παλεύει μέσα στη νύχτα και το σκότος να δώσει μια διάσταση στο φως και σε κρυφούς και ανομολόγητους πόθους... «ανασαίνουμε γαλήνια με ραμφίσματα στα χείλη Στην τήξη του άκαμπτου ελπίζοντας χρόνου».
Και σε άλλο σημείο στο Τάγμα Ασωμάτων... «κι αναφιλητά για πόρτες που δεν ανοίξαμε. Γεμίζουμε τώρα τις ρωγμές με εμβάσματα πάθους Μιας και όποιος ζει και αναπνέει μέσα στον έρωτα Φοράει φωτοστέφανο σε τάγμα ασωμάτων».
Γνωρίζει όχι μόνο το φως αλλά και το σκότος, την ανθρώπινη ψυχή και τα υλικά της, την δυνατότητα και τα όρια του βλέμματος και της καθαρότητας αυτού, την ηχώ και την παρήχηση της λέξεις που δημιουργεί ένα εγχείρημα, το εγχείρημα φωτός. «Πιο πέρα οι πέννες ύφαιναν ζωή Κι οι μέλισσες πάλι την τραγουδούσαν». Μόνο το βλέμμα και η σύνθεση του Νίκου Μυλόπουλου γνωρίζει να βάζει στην δική του τάξη την μέλισσα, τον γρύλο, τα βήματα, τις ενοχές και τον έρωτα, τον αδιαπραγμάτευτο έρωτα που ανθίζει σε κήπους και φυλλωσιές και ταξιδεύει σαν το φως για να βρει τον αποδέκτη του. «Με βήματα αργά χωρίς καθόλου ερωτήσεις –σέρναμε άλλωστε πίσω μας πολυτάραχη ζωή-Βαδίζαμε στα σκοτεινά περπατώντας ανάποδα Δίχως ενοχές για να μικραίνει έτσι κι η ζωή μας…».
Ευχόμαστε στον ποιητή μας κάθε φως και ταξίδι, κάθε ροδοπέταλο φρέσκο στο πρόσωπό του να κρυφακούει τους στεναγμούς των εντόμων και τις εφάμιλλες ψαλμωδίες των ηλιαχτίδων…