Η μνημειώδης βιογραφία του μεγάλου Γεωρ. Καραϊσκάκη από τον εθνικό μας ιστορικό Κ. Παπαρηγόπουλο, που την Κυριακή 24 Μαρτίου 2024 η εφημερίδα «Το Βήμα» προσέφερε στους αναγνώστες του και ειδικότερα η στη σελίδα 25 εμπεριεχόμενη περικοπή: «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε το 1782 στην Σκουληκαρυά (ή Σκουληκοκαρυά) της επαρχίας Άρτας από μητέρα μοναχή…», ήταν η αφορμή ο γράφων να αναμορφώσει και δημοσιεύσει εκ νέου παλαιότερα δημοσιεύματά του και ακόμη φορά να μιλήσει, για την κατά τόπο και εξ’ αίματος «Σκουληκαρήτικη» καταγωγή του ήρωα της Επανάστασης του 1821. Επισημαίνεται, ωστόσο, ότι η εν λόγω πρωτοβουλία, ελήφθη και εν όψει της φημολογούμενης απόφασης του Δήμου Γεωρ. Καραϊσκάκη να προχωρήσει σε σειρά καλοκαιρινών εορταστικών εκδηλώσεων στην Σκουληκαριά, με ιδιαίτερο επιστημονικό ιστορικό ενδιαφέρον που τεκμηριωμένα θα αποκαθιστά την ανωτέρω. Στα πλαίσια της εν λόγω πρωτοβουλίας της εκεί δημοτικής αρχής, ο γράφων προτίθεται να «ελλαδοποιήσει» το ζήτημα, κοινοποιώντας το παρόν άρθρο [σ.σ (Μέρος Α και Β)] σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας, καθώς και με επιστολές. στους αρμοδίους τρανούς του κράτους των Αθηνών.

Γιατί η «επιστροφή» του ήρωα Καραϊσκάκη στη γενέτειρα Σκουληκαριά, είναι ύψιστο ηθικό καθήκον απέναντι στην ιστορική αλήθεια για κάθε Έλληνα πατριώτη και δη Αρτινό.

Ίσως για κάποιους Έλληνες να μην έχει και τόση σημασία αν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε στη Σκουληκαριά Άρτας ή στο Μαυρομμάτι του νομού Καρδίτσας. Και είναι πιθανόν πολύ περισσότεροι Έλληνες να έσπευδαν να συνταχθούν με την ουδέτερη αυτή εκδοχή, αν οι υποστηριχτές της μπορούσαν να δικαιολογήσουν λογικά, ιστορικά και ηθικά πως και γιατί πρέπει να «πολιτογραφηθεί» «Μαυρομματινός» και όχι «Σκουληκαρίτης».

Όταν όμως, ο ιστορικός δεν ενεργεί κατά την επιστήμη του, δηλαδή με απροκατάληπτη και ελεύθερη έρευνα, αλλά με ιδεολογικά και ωφελιμιστικά κίνητρα, τότε κάνει πολιτική και ανοσιουργεί εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Δυστυχώς μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μια ομάδα, «νέο-ερευνητών», θα τους αποκαλούσαμε ευθέως κατ’ επίφαση ερευνητές, από πολλού, και συστηματικά, εργάστηκαν και εργάζονται προκειμένου, εντελώς αυθαίρετα, να οριοθετήσουν ιστορικά το Μαυρομμάτι ν. Καρδίτσας ως τόπο γεννήσεως του Αρχιστράτηγου της Ρούμελης Γεωρ. Καραϊσκάκη.

Οι Αρτινοί, ωστόσο, χωρίς διάθεση διανομαρχιακής αντιδικίας, δεν έχουν κανένα περιθώριο «μη αντίδρασης», απέναντι στην σκόπιμη αποσιώπηση είτε στην ηθελημένη στρέβλωση σειράς αδιάσειστων ντοκουμέντων, που, αν μη τι άλλο, διασφαλίζουν απόλυτα την περί του αντιθέτου ιστορική αλήθεια. Πόσω δε μάλλον όταν, αυτή η αποσιώπηση και στρέβλωση διαπνέονται από μία κακώς εννοούμενη τοπικιστική αντίληψη και συνυφαίνονται με την πολιτική σκοπιμότητα. Οι οποίες, όμως, είναι αναμενόμενο, εξ’ αντιδιαστολής να διαμορφώσουν την «παναρτινή απαίτηση»: ο μεγάλος επαναστάτης του 21,Γεωρ. Καραϊσκάκης, να… επιστρέψει στο γενέθλιο τόπο, την Αρτινή Σκουληκαριά.

Ωστόσο, ερευνώντας κανείς, ειδικότερα, τα γεγονότα περί την γέννηση, την παιδική και εφηβική ηλικία του ήρωα της επανάστασης του 21, πραγματικά μελαγχολεί όταν διαπιστώνει την αιδήμονα σιωπή των λογιών «αναθεωρητών» της ιστορικής αλήθειας περί τον τόπο γεννήσεώς του, ως και των «Σκουληκαριτών» γεννητόρων του. Πόσω δε μάλλον όταν, κατά παράβαση κάθε ερευνητικής δεοντολογίας, ηθικής τάξης και ιστορικής κανονικότητας, αποσιωπούν κάθε άλλο ιστορικό ντοκουμέντο, μηδέ της ζώσας αφηγηματικής ιστορικής αλήθειας εξαιρουμένης. Και αυτό παρά το γεγονός ότι, την ούτως ειπείν κληροδοτούμενη μαρτυρία ότι η Σκουληκαριά Άρτας είναι ο τόπος γέννησής του Αρχιστράτηγου της Ρούμελης, την κατοχυρώνουν αποδεικτικά αδιαφιλονίκητα αυθεντικές μαρτυρίες «Σκουληκαριτών»: γονέων, παππούδων και προ-παππούδων, σε επιγενόμενους συντοπίτες του Καραϊσκάκη. Οι οποίοι ως έγκυροι, πλέον, «κληροδόχοι των ιστορικών αυτών αφηγήσεων τις μετέδωσαν στους δικούς τους απογόνους μεταφέροντας από γενιά σε γενιά την αλήθεια για την κατά τόπον και εξ’ αίματος καταγωγή του.

Αναφορικά δε με τη γέννηση, τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του ήρωα, ως και τις παρακαταθήκες του μεταξύ των άλλων, επισημαίνονται: τα πιο κάτω 24 ιστορικά ντοκουμέντα , που καταδεικνύουν ότι η Σκουληκαριά Άρτας είναι ο τόπος γέννησης του ήρωα καθώς και των γονιών του.

Πρώτον: Οι «Σκουληκαρίτες» κλέφτες Κώστας και Δημήτριος Ντιμισκής, που διώκονταν απηνώς από τους Τούρκους, φοβούμενοι τη σύλληψη και της αδελφής τους Ζωίτσας Ντιμισκή, μητέρας του Γεωργίου Καραϊσκάκη, ήταν αυτοί οι οποίοι παρεκάλεσαν τον ηγούμενο του μοναστηριού «Κοίμηση της Θεοτόκου Σκουληκαριάς» Καλλίνικο να την προσλάβει στο υπηρετικό προσωπικό της Μονής.

Δεύτερον: Ο ηγούμενος Καλλίνικος για να μην γίνει αντιληπτή η ταυτότητα της Ζωίτσας της άλλαξε αμφίεση και την μετονόμασε σε Διαμάντω με το οποίο και κυκλοφορούσε στο μοναστήρι.

Τρίτον: Ο «Σκουληκαρίτης» μοναχός την ενέταξε στο βοηθητικό προσωπικό αναθέτοντας τη φύλαξη μικρού ποιμνίου αιγοπροβάτων, που αποτελούσε
ένα πολύ μικρό μέρος της μεγάλης περιουσίας της Μονής σε ζωικό και φυτικό κεφάλαιο.

Τέταρτον: Ο «Σκουληκαρίτης» αρματολός Νίκος Πλακιάς, «αποσπασματάρχης» των Τούρκων με το βαθμό του «Τσιαούση» επισκεπτόταν συχνά το πλούσιο μοναστήρι, παρακολουθώντας τα εκεί τεκταινόμενα, επειδή υπήρχε υποψία ότι το τελευταίο τροφοδοτούσε τους κλέφτες της περιοχής, πράγμα άλλωστε που όντως συνέβαινε•.

Πέμπτον: Σε μία από τις πολλές επισκέψεις του στο μοναστήρι, ο Ν. Πλακιάς αναγνώρισε τη Ζωίτσα Ντιμισκή και σε πρώτη επαφή μαζί της την απείλησε πως αν δεν ενδώσει στις ανήθικες προτάσεις του θα απεκάλυπτε στους Τούρκους ότι ήταν αδελφή των κλεφτών Ντιμισκαίων και τότε θα μαρτυρούσε στα χέρια τους.

Έκτον: Η Ζωίτσα περιήλθε σε τραγικό δίλημμα και θέλοντας και μη, ενέδωσε στον εκβιασμό του Ν. Πλακιά με συνέπεια σε κάποια από τις πολλές συνευρέσεις του ζεύγους να μείνει έγκυος.

Έβδομον: Ο Ηγούμενος, πληροφορηθείς το περιστατικό και ειδικότερα την πρόθεση της μέλλουσας μητέρας να προχωρήσει στην αποβολή του εμβρύου ή να αυτοκτονήσει, συγκλονίστηκε και προκειμένου να μην «αυτουργήσει» στο ούτως ειπείν προ-διαγραφόμενο διπλό έγκλημα αλλά και για να αποφύγει να δικαιολογήσει στους Ντιμισκαίους πως η παραδοθείσα σε αυτόν παρθένα αδελφή τους μετ’ ολίγον θα γινόταν μητέρα, σκέφτηκε να κρατήσει μυστική την εγκυμοσύνη της•.

Όγδοο: Ακριβώς για το σκοπό αυτό ο Καλλίνικος απομόνωσε την εγκυμονούσα στο μεσαίο θολωτό δωμάτιο του υπογείου κελιού, που σημειωτέον δεν είχε καμία επαφή με τα παρακείμενα λιθόκτιστα θολωτά μπουντρούμια, και ανέθεσε την τροφοδοσία και περιποίηση της εγκύου, σε έμπιστη Καλόγρια και ποιμενίδα των ζώων του μοναστηριού.

Ένατο: Απομονωμένη και υπό τη φροντίδα της έμπιστης Καλόγριας και της θείας της Θεοδώρας Καραμπούλα, με καταγωγή από τη γειτονική Φλωριάδα Αιτωλοακαρνανίας, η Ζωίτσα, γέννησε τον μεγάλο Καραϊσκάκη στο λιθόκτιστο θολωτό μπουντρούμι του κελιού της ιεράς Μονής της «Κοίμησης της Θεοτόκου» Σκουληκαριάς. Μάλιστα στο κελί αυτό που οι «Σκουληκαρήτες» ακόμη και σήμερα το αποκαλούν «Κελί του Καραϊσκάκη» φυλάσσονταν μέχρι την κατοχή, 1941-1944 η δρύινη «κουρίτα» που χρησιμοποιούνταν πρόχειρα ως κούνια του μωρού, η οποία καταστράφηκε όταν οι κατακτητές το 1942 κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος του κελιού επειδή ήταν το κρησφύγετο του αρχηγού του ΕΔΕΣ Ναπολέοντος Ζέρβα.

Δέκατον: Εξ’ αιτίας της μεγάλης νευρικότητας του μωρού και των παρατεταμένων κλαυθμυρισμών που από το θολωτό Μπουντρούμι αντηχούσαν γοεροί, ελλόχευε ο κίνδυνος να προδοθεί το μυστικό, με συνέπεια όχι μόνο να σπιλωθεί η τιμή της Μονής και προσωπικά του ηγουμένου της αλλά και να κινδυνεύσει, τόσο η ζωή της μητέρας όσο και η ζωή του μελαμψού νεογέννητου, από τους σκληροτράχηλους Ντιμισκαίους που κατά τα ειωθότα θα επιχειρούσαν να ξεπλύνουν με αίμα την ντροπή της αδελφής τους.

Εντέκατο: Ο Σκουληκαρίτης Καλόγερος Καλλίνικος αποφάσισε να φυγαδεύσει τη Ζωίτσα με το μωρό στο πολύ απομεμακρυσμένο μοναστήρι «Άγιος Γεώργιος» Μαυρομματίου (ν. Καρδίτσας), με τον ηγούμενο του οποίου είχε αδελφικές σχέσεις, και μπορούσε να του εμπιστευθεί το μυστικό.

Δωδέκατο: Η λεχώνα Ζωίτσα Ντιμισκή, μια εβδομάδα περίπου μετά τη γέννα και ύστερα από μια δραματική νυχτερινή (για λόγους μυστικότητας) πεζοπορία τεσσάρων ημερών έφθασε στο Μαυρομμάτι και εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του «Άη Γιώργη».

Δωδέκατο Ο εκεί ηγούμενος διαβάζοντας το δράμα της Ντιμισκή, στη σχετική ενημερωτική επιστολή του Καλλίνικου, που του παρέδωσε η ίδια φθάνοντας, έσπευσε όχι μόνο να παραχωρήσει άσυλο στην ίδια και στο γιο της αλλά και να τους περιβάλλει με πραγματική πατρική στοργή. Και για να τους προστατεύσει από την οργή των κλεφτών Ντιμισκαίων (αδελφών της Ζωίτσας Ντιμισκή) που συχνά επισκέπτονταν το μοναστήρι του, φρόντιζε να τους κρύβει σε παρακείμενο της μονής σπήλαιο, αποκαλούμενο μέχρι σήμερα «Σπηλιά του Καραϊσκάκη».

Δέκατο τρίτο: Ο οικοδεσπότης ιερωμένος πληροφορηθείς από την επιστολή Καλλίνικου ότι το μωρό ήταν αβάπτιστο, έγινε ο ίδιος ανάδοχος, το βάφτισε στην κολυμβήθρα της μονής και το έταξε στη χάρη της δίνοντάς του το όνομα Γεώργιος▪.

Δέκατο τέταρτο: Καθ’ όν χρόνο η Ζωίτσα κρυβόταν στο Μαυρομμάτι, στη Σκουληκαριά, οι αδελφοί Ντιμισκαίοι, ανακάλυψαν τον βιαστή της αδελφής τους Ν. Πλακιά και μια μέρα του έστησαν ενέδρα στη θέση «Πούρνος» Σκουληκαριάς (σ.σ, έκτοτε αποκαλείται: «καρτέρι του Πλακιά»)όπου και τον εκτέλεσαν μαζί με δύο Τούρκους του αποσπάσματος που διοικούσε ο ίδιος•.

Δέκατο πέμπτο. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο Καραϊσκάκης τα πέρασε στο αρχοντικό του θείου του Δημητράκη Ίσκου στην Τούνιστα (Σταθά) του Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας•.

Δέκατο έκτο: Οι κάτοικοι της Τούνιτσας μη μπορώντας να ξεχωρίσουν τον μικρό Γιώργο από τα παιδιά του Δ. Ίσκου το ονόμαζαν Γιώργο του Ίσκου, ενώ οχτώ περίπου χρόνια μετά που ο μικρός με τη μάνα του επέστρεψαν στη Σκουληκαριά οι συγχωριανοί του ένεκα του μικρού το δέμας παιδιού και της καχεκτικής κράσης του τον αποκαλούσαν με το υποκοριστικό (Γιώργος) Ισκάκης.

Δέκατο έβδομο: Προκειμένου να αποφευχθούν οι καθημερινές συμπλοκές με τα άλλα παιδιά του χωριού που τον αποκαλούσαν «μπαστί» και αυτός απαντούσε με άγριους υβριστικούς χαρακτηρισμούς και λιθοβολισμούς, ο 12-χρονος (Γεωρ. Καραϊσκάκης), προσελήφθη ως υπηρέτης-νεροκουβαλητής των Τούρκων στο Καρακόλι (Σταθμό) του ΆηΛιά του όρους Γαβρόγου, ύστερα από μεσολάβηση του ο θείου του Γώγου Μπακόλα•.

Δέκατο όγδοο: Εκεί, ένεκα του μαυριδερού του δέρματος οι Τούρκοι, θέτοντας στο Ισκάκης το πρόθεμα «Καρά», που στην τουρκική σημαίνει μαύρος τον αποκαλούς αν κοροϊδευτικά «Καραϊσκάκη». Σε ένα, μάλιστα από τα δρομολόγια του αγοριού συνέβη το λεγόμενο τότε «συβόδιασμα» (σ.σ, ο σκοτωμός) του Τούρκου συνοδού από τον Καραϊσκάκη, όταν ο πρώτος πλησίασε τον δεύτερο με ανήθικες διαθέσεις.

Δέκατο ένατο: Στη Σκουληκαριά μεταξύ των κατοίκων της ήταν κοινός τόπος η εκπληκτική ομοιότητα του Γεωρ. Καραϊσκάκη, με τους «Σκουληκαρήτες» απογόνους του Ν. Πλακιά και πατέρα του.

Εικοστό: Ο γιός του Καραϊσκάκη Σπύρος παρέδωσε την ιδιόχειρη διαθήκη του ήρωα πατέρα του στον εθνικό μας ιστορικό Κων/νο Παπαρηγόπουλο, η οποία φυλάσσεται στο Μουσείο Μπενάκη. Μάλιστα ο Παπαρηγόπουλος που σημειωτέον τη βιογραφία του μεγάλου οπλαρχηγού του 21 συνέγραψε στηριγμένος σε διασταυρούμενες προσωπικές μαρτυρίες τις οποίες ο ίδιος συνέλεξε από συμπολεμιστές του ήρωα, αναφέρει ότι: «ο Γεώργιος Καραϊσκάκης εγεννήθη τω 1782 εις Σκουληκαρυάν (ή Σκουληκοκαρυάν) της επαρχίας Άρτας, εκ μητρός μοναχής…»•.

Εικοστό πρώτο: Την 30 ην Ιανουαρίου 1854, παραμονή της μεγάλης επίθεσης των Ελλήνων επαναστατών για την απελευθέρωση της Άρτας, ο γιος του ήρωα Σπύρος, ως επί κεφαλής των επίλεκτων παλληκαριών-επαναστατών του Ραδοβιζίου, των Τζουμέρκων, του Σουλίου, του Βάλτου και Ξηρομέρου, εξέδωσε προκήρυξη στην οποία έγραφε:

«Αποθνήσκων ο πατήρ μου «έκραζενλυτρούται» τας Αθήνας, αφείς δε ως μόνο κληροδότημα εις εμέ την μάχαιραν αυτού εξέπνευσεν. Λαβών το κληροδότημα του πατρός και τας μεν Αθήνας ευρών ελευθέρας, ΤΗΝ ΓΗΝ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΔΟΥΛΗΝ ΕΔΡΑΜΟΝ ΠΡΟΣ ΥΜΑΣ, ΛΑΕ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ[…].

Εκ του περί την Άρταν Γενικού Ελληνικού Στρατοπέδου

30 Ιανουαρίου 1854.

Ο αδελφός Πατριώτης.

ΣΠ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ».

Εικοστό δεύτερο: Το επίγραμμα: «ο Γεωρ. Καραϊσκάκης Γεννηθής Εν Άρτη και διαπρέψας εις πολλάς μάχας έπεσεν ενδόξως εν τη Ακροπόλει των Αθηνών την 22 α Απριλίου 1827», που οι συμπολεμιστές του χάραξαν στον τάφο του στη Σαλαμίνα ( σ. σ, ίδετε Χρ. Περαιβού: «Απομνημονεύματα Πολεμικά» Επιμ Γ. Πρωτοψάλτη, σ.σ229, Δ. Αινιάνος: «Απομνημονεύματα», Επιμ Γ. Πρωτοψάλτη σ.σ, 138 και Ν. Ντασαγιάννη: «ο τόπος γεννήσεως του Γεωργίου Καραϊσκάκη» περιοδικό «Σκουφάς» Άρτα 1971, ΤΔ, Σ.Σ 593-596).

Εικοστό τρίτο: Η εντοιχισμένη ενεπίγραφη πλάκα(1) στο θολωτό «μπουντρούμι», δίπλα στο μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου» στη Σκουληκαριά Άρτας, όπου έγραφε: «1781 Μαρτίου… εις Ναόν Κοιμήσεως εγεννήθη ούτος ο διάσημος αγωνιστής του 1821».

Εικοστό τέταρτο: Κόντρα στους ούτως ειπείν αντιθέτους ισχυρισμούς, περί την Αρτινή καταγωγή του Καραϊσκάκη», βρέθηκαν οι πρώτοι «βιογράφοι» του, όπως: ο γραμματέας του Γαζής, ο συμπολεμιστής του στη μάχη της Άρτας και ιστορικός στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης ο επίσης συμπολεμιστής του Δ. Αινιάν, ο Εθνικός μας ιστορικός Κων. Παπαρηγόπουλος, ο Γάλλος φιλέλληνας ιστορικός και Πρεσβευτής της Γαλλίας στην Αυλή του Αλή Πασά, Φ. Πουκεβίλ, ο Γερμανός ιστορικός Μ. Μπάρθολντι, ο Γάλλος ιστορικός Αύγουστος Φαμπέρ, ο Ν. Κασομύλης, ο Λ. Κουτσονίκας, ο Γ. Τσαγρής, ο Λ. Μάλαμας ο Ιταλός δημοσιογράφος Γκιουζέπε Πέκκιο(2) αλλά οι διακεκριμένοι νεώτεροι ιστορικοί Π. Κανελλόπουλος (σ.σ, ίδετε: «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», Αθήναι 1976, Τόμος 9 ος σελ. 548), Σπ. Μαρκεζίνης (σ.σ, ίδετε: «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», Αθήναι 1966, Τόμος 1 ος σελ. 159).

Γράφαμε, λοιπόν, «ότι για κάποιους Έλληνες, ίσως να μην έχει και τόση σημασία αν ο Γεωρ Καραϊσκάκης γεννήθηκε στη Σκουληκαριάν Άρτας ή στο Μαυρομμάτι του νομού Καρδίτσας. Και είναι πιθανόν πολύ περισσότεροι συν-έλληνες να έσπευδαν να συνταχθούν με την πιο πάνω (δεύτερη) εκδοχή, δηλαδή ότι ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης πρέπει ιστορικά να «πολιτογραφηθεί» εκ γενετής και εξ’ αίματος «Μαυρομματινός»…

Τώρα είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε την πιο πάνω εκδοχή τους αν, οι υποστηρικτές της, βάζοντας το χέρι στην καρδιά, μπορέσουν να αντιταχτούν πειστικά στα πιο κάτω παρατιθέμενα και εν εναντία περιπτώσει έχουν την παρρησία να αποδεχθούν την περί του αντιθέτου αλήθεια που αυτά παράγουν.

Πόσω δε μάλλον όταν οι φίλοι της γειτονικής Καρδίτσας, είτε από πολιτική σκοπιμότητα είτε από εγγενή «ανιστορικότητα» η και από καθ’ υπερβολή «Καρδιτσο-λατρεία», διαχρονικά και επίμονα υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τη δική τους ιστορική ορθότητα.

Όμως από τον Μάρτιο του 1927, οι κατά καιρούς πολιτικοί, αυτό-διοικητικοί, πολιτιστικοί κ.ά. ιθύνοντες της «Καρδιτσιώτικης» Πολιτείας, αποκλίνοντας συνειδητά από την ούτως ειπείν ιστορική ερευνητική πεπατημένη, με σειρά από ανορθόδοξες περί το ιστορούμενο ζήτημα ενέργειες, αποσιώπησαν, προσπέρασαν και εν τέλει αμφισβήτησαν κάθε ντοκουμέντο, υπέρ της συνολικής (σ.σ, εξ’ αίματος και τόπου) «Σκουληκαρήτικης» καταγωγής του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Οι εν λόγω, έκτοτε αργά, σταθερά, και πολύ μεθοδικά, αποδύθηκαν σε έναν αγώνα με στόχο, μετά την πραξικοπηματική defacto αναγνώριση της γεννήσεώς του στο Μαυρομάτι ν. Καρδίτσας να ακολουθήσει και η dejoure (αναγνώριση).

Την τελευταία μάλιστα την συνέδεσαν με την καθιέρωση στο Μαυρομμάτι νομού Καρδίτσας, ετήσιων εορταστικών εκδηλώσεων, στερούμενων όμως εξ’ αντικειμένου ιστορικού ερείσματος, αλλά προδήλως σκοπούντων στη δημιουργία εντυπώσεων που ευκολότερα θα παρουσίαζε τη δική τους εκδοχή εμπεδωμένη.

Κραυγαλέο τέτοιου είδους περιστατικό, μνημείο πρόδηλης αν-ιστορικότητας, κρύφιας σκοπιμότητας αλλά και εμφανούς εκμετάλλευσης, είναι προεχόντως η αντιφώνηση της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Αικατερίνης Σακελλαροπούλου στην προσφώνηση του κ. Δημάρχου Μουζακίου κατά την τελετή ανακήρυξής της ως επίτιμης δημότισσας του ομώνυμου Δήμου. Εκεί, στο Μαυρομμάτι ν. Καρδίτσας, στην πιο πάνω τελετή που ήταν ενταγμένη στις εορταστικές εκδηλώσεις «Καραϊσκάκεια» (σ.σ, στις 05/05/2021). Η υψηλή προσκεκλημένη είπε: «Είναι χαρά για μένα που βρίσκομαι εδώ, στον Δήμο Μουζακίου, ανάμεσα στην ομορφιά της φύσης και τα ίχνη της ιστορίας, και μεγάλη τιμή που από σήμερα γίνομαι συμβολικά συντοπίτισσα του πιο φλογερού ήρωα της Επανάστασης του 1821, του Γεωργίου Καραϊσκάκη[…]. Ίσως ο Καραϊσκάκης κληρονόμησε κάτι από το πνεύμα του τόπου του, πνεύμα ελεύθερο, αδούλωτο, ορμητικό, σαν τα νερά των ποταμών του, σαν τον αέρα των δασωμένων μονοπατιών του...» Ωστόσο στον απόηχο λόγων της, δυστυχώς αλλά έδωσε ένα ακόμη ψευδό-επιχείρημα στους φίλους του γειτονικού νομού, όχι μόνο να «διαγράψουν» τη Σκουληκαριά ν. Άρτας από γενέτειρα του μεγάλου οπλαρχηγού του 21, αλλά και να εμπεδώσουν την «Μαυροματινή» καταγωγή του.

Από το άλλο μέρος η Ελληνική Πολιτεία, αλίμονο, με την δογματική προσήλωση των λογιών πολιτικό-κομματικών ταγών της στην αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και κριτήριο τοποθέτησης απέναντι στο ιστορούμενο ζήτημα το εκάστοτε αλγεβρικό (θετικό ή αρνητικό) ισοζύγιο: πολιτικού «οφέλους-ζημίας», έχει ουσιαστικά προκρίνει την μη λύση του «προβλήματος», συντηρώντας έτσι διαχρονικά, μία αδικαιολόγητη σχετική σύγχυση. Ενώ μετά τον Μάρτιο του 1927δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αρμοδίως υπεύθυνα όργανα της πολυπλόκαμης «Αθήνο-κεντρικής» εξουσίας, με συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις δεν έπαψαν να τοποθετούνται απέναντι στο πρόβλημα είτε «Σολομώντεια» είτε αντιφατικά, αλλά πάντα με διακριτή «φίλο-Καρδιτσιώτικη» σκοπιμότητα.

Αλήθεια ποιοι καλής θελήσεως συν-έλληνες, μηδέ των φίλων γειτόνων του ν. Καρδίτσας εξαιρουμένων, μπορούν να αγνοήσουν:

- Ότι τα τέλη της 10-ετίας του 20 (Μάρτιος του 1927)η πνευματική, θρησκευτική, πολιτική και δημοσιογραφική «φιλό-Καρδιτσιώτικη» ελίτ του κράτους των Αθηνών [σ.σ, Γ. Βλαχογιάννης διορισμένος από τον αείμνηστο Στρατηγό Ν. Πλαστήρα Δ/ντής των αρχείων του κράτους, Κ. Ράδος, πρόεδρος της ιστορικής Εθνολογικής Εταιρίας, Σουμερλής και Ν. Βέης, κατά βάση όλοι «αντιγραφείς» του Χριστοφ. Περαιβού (σ.σ, διατηρούντος συγγενικό δεσμό με τον Αλεξ. Μαυροκορδάτο, γνωστό ορκισμένο εχθρό του Καραϊσκακη), Σ. Ταλιαδούρος, Χρ. Αλαμανής βουλευτές Καρδίτσας κ.ά], συνεπικουρούμενη από τον τότεΥπουργό Εσωτερικών Π. Τσαλδάρη συγκρότησε 30-μελή επιτροπή εορτασμού των 100 χρόνων από τον θάνατο του Γεωρ. Καραϊσκάκη. Η οποία επιτροπή, ειρήσθω εν παρόδω, αποτελούμενη από τρεις βουλευτές του ν. Καρδίτσας (σ.σ, Σ. Ταλιαδούρος, Αριστ. Ψαρράς, Χρ. Αλαμανής), χωρίς την παρουσία πολιτικού από το νομό Άρτας, συνεδριάσασα στο σπίτι του τότε προέδρου της Ν. Δ. Λεβίδη (σ.σ, πολιτευτής Αθηνών, υπουργός και συγγραφέας)- και όχι στο Υπουργείο Εσωτερικών-αποφάσισε ως τόπο εορτασμού των 100 χρόνων από τον θάνατο του Γεωρ. Καραϊσκάκη το Μαυρομμάτι νομού Καρδίτσας, χωρίς καν να μνημονεύσει τη Σκουληκαριά Άρτας.

- Ότι στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Γεωργίου Καραϊσκάκη, που έγιναν τον Σεπτέμβριο του 1965 στη Σκουληκαριά ν. Άρτας, ο τότε Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Εμμανουήλ Μπακλατζής, στην επετειακή ομιλία του κατέληγε με τα λόγια: «Αρχιστράτηγε της Ελλάδος Γεώργιε Καραϊσκάκη, εδώ είμαστε πιστοί στην ιστορία σου, πιστοί στη διαταγή σου, εγεννήθης εις την Σκουληκαριάν και έγινες αετός και πέταξες σε όλη την Ελλάδα…».

- Ότι τον Ιούνιο του 1966, με ένα απλό υπόμνημα του προέδρου της κοινότητας Μαυρομματίου ν. Καρδίτσας προς το Υπουργείο Εσωτερικών, συνυπογεγραμμένο από το σύνολο των φορέων του νομού, με το μόνο υποστηρικτικό επιχείρημα αντλημένο από το βιβλίο: «Τα Καραϊσκάκεια» του Καρδιτσιώτη συγγραφέα Ν. Δ Κωνσταντή και την ισχυρή πολιτική παρέμβαση του τότε Υπουργού Παιδείας και βουλευτή Καρδίτσας Στέλιου Αλαμανή, η Ακαδημία Αθηνών με το αρ. πρωτ. 53864, 54002/11-71966 έγγραφο αποφάνθηκε: «ότι γενέτειρα του Γεωρ. Καραϊσκάκη είναι το Μαυρομμάτι ν. Καρδίτσας».

- Ότι του υπ’ αρ 712/16/9/66 Β.Δ(Βασιλικό Διάταγμα).με περιεχόμενο:: «…απεφασίσθη και διετάχθη ότι η 23η Απριλίου, επέτειος του θανάτου του Γεωργίου Καραϊσκάκη, θα εορτάζητε ως τοπική εορτή εις Μαυρομμάτιον Καρδίτσης, γενέτειραν αυτού…», εξεδόθη μετάτα αποκαλυπτήρια της προτομής του Γεωρ Καραϊσκάκη στη Σκουληκαριά νομού Άρτας(σ. σ, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1965) (3), προφανώς για να κατασιγαστούν οι διαμαρτυρίες του πανίσχυρου λόμπυ των εν Αθήναις «Καρδιτσιωτών.»

- Ότι το εν λόγω διάταγμα, ήταν «ιστορικά ψευδές και ανυπόστατο» κατά περιεχόμενο - αφού έριχνε στο έρεβος της ιστορικής λήθης όχι μόνο τα περί του αντιθέτου υποστηριζόμενα από πλειάδα παλαιότερων και νεότερων ιστορικών περιωπής, αλλά και μια σειρά ζωντανών αφηγήσεων, περί του τόπου γέννησης και των πρώτων χρόνων της ζωής του ήρωα της Επανάστασης του 21 Μάλιστα ήταν. τόσο πρόχειρη η έκδοσή του που ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού, τότε πρόεδρος της ΕΔΑ, στη σχετική ενημερωτική επιστολή προς την κοινότητα Σκουληκαριάς, εκφράζοντας την πλήρη αντίθεσή του, σημείωνε: «…κατέθεσα επερώτηση στη Βουλή με την οποία ζήτησα την απόσυρσή του (του επίμαχου ΒΔ)…».

- Ότι το προμνησθέν ΒΔ σήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους κατοίκους της Σκουληκαριάς οι οποίοι μαζί με πλήθος Αρτινών διαδήλωσαν μαζικά στο κέντρο της πόλης διαμαρτυρόμενοι εναντίον του τότε Υπουργού Παιδείας και του Προεδρείου τη; Ακαδημίας Αθηνών. Το δε αποσταλέν κατηγορητήριο υπόμνημα, που ήταν σε «Καραϊσκάκειο» γλώσσα και ύφος(4) ήταν αιτία να εκδοθεί νέο ΒΔ(ΦΕΚ 46, ΒΔ 157/11-3-1969) το οποίο ανέφερε: «… ωρίζομεν την 23η Απριλίου ως δημοσία τοπική εορτή δια την Κοινότητα Μαυρομματίου επί τω θανάτω και μόνον του ήρωος Γεωργίου Καραϊσκάκη.» Ωστόσο παράλληλα με τα ανωτέρω, στην Άρτα, εορτάστηκαν πάνδημα τα «Καραϊσκάκεια», όπου υψώθηκε το άγαλμα του ήρωα.

- Ότι με το ΦΕΚ: 244/14-12-1997(σ. σ, Εφ. της Κυβερνήσεως) τα, χωριά του νομού Άρτας: Σκουληκαριά, Κλειδί, Δημαριό, Διάσελλο και Άνω Πέτρα, όπου στην κατοχή είχαν την έδρα τους οι λόχοι των «Καραϊσκάκηδων» ανταρτών, ενώθηκαν σε Δήμο με την επωνυμία: «Γεώργιος Καραϊσκάκης.»

- Ότι με το 181/2005 ΠΔ στη Σκουληκαριά Άρτας, καθιερώθηκε δημόσια ετήσια εορτή, τοπικής σημασίας προς τιμή του Γεωργίου Καραϊσκάκη.
- Ότι με τον Ν.3852/2010/ ΦΕΚ 87/Α προβλέπονταν να δοθεί (και δόθηκε) στον νεοσύστατο Δήμο του νομού Άρτας το όνομα «Γεώργιος Καραϊσκάκης», με έδρα τη Σκουληκαριά.

- Ότι οι τοπικοί ιθύνοντες του γειτονικού νομού (Καρδίτσας),με την ισχυρή στήριξη υψηλόβαθμων κεντρικών κομματικών και κυβερνητικών στελεχών( συντοπιτών τους), κατάφεραν να προωθηθεί στη Βουλή σχέδιο νόμου: «για την επιστροφή των οστών του Καραϊσκάκη από το Φάληρο στη γενέτειρά του Μαυρομμάτι», ως και «για την ίδρυση Εθνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών με την επωνυμία Γ. Καραϊσκάκης». Το οποίο, μάλιστα, χάρη στην ισχυρή στήριξη του τότε Γεν Γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας της κυβερνώσας Ν.Δ και μετέπειτα προέδρου της Βουλής Δ. Σιούφα μαζί με την(στήριξη) του(τότε) υφυπουργού Παιδείας Σ. Ταλιαδούρου (σ. σ, αμφότεροι βουλευτές ν. Καρδίτσας), έγινε ασμένως αποδεκτό από τη Βουλή.

- Ότι αναφορικά τον εν λόγω «επαναπατρισμό» και συνακόλουθα την «εναπόθεση» των οστών του Γεωργίου Καραϊσκάκη, από το κενοτάφιο ηρώων του Φαλήρου στη «γενέτειρά» του Μαυρομμάτι, -που σημειωτέον πραγματοποιήθηκαν την 23η/04/2019 σε ειδική πάνδημη τελετή ανήμερα του Αγίου Γεωργίου με την παρουσία εκπροσώπων της Ελληνικής Πολιτείας- εγέρθηκαν σοβαρές ενστάσεις, για το αν πραγματικά εντοπίστηκαν τα οστά του Καραϊσκάκη και εντεύθεν αν ήταν ηθικά αποδεκτή και απαλλαγμένη σκοπιμότητας η «ανακομιδή» τους Επ’ αυτού χαρακτηριστικό είναι το παρατιθέμενο «σχόλιο-ένσταση» της πάντα έγκυρης και ιδιαίτερα ψαγμένης επί ιστορικών θεμάτων εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ», η οποία στο φύλλο της 28ης/08/2019: σημείωνε: «… ἀγνοοῦνται τά ὀστᾶ τοῦ Καραϊσκάκη. Στον χῶρο πρότοῦ ὁμωνύμου γηπέδου θα δεῖ κανείς δύο μνημεῖα. Ἕνα εἰς ἀνάμνησιντῆς μάχης τοῦ Φαλήρου και ἕναν τάφο για τον ὁπλαρχηγό τῆς Ρούμελης. Μόνο πού εἶναι κενοτάφιο. Τάὀστᾶτοῦ Καραϊσκάκη μετεφέρθησαν ἀπό τόν ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τῆς Σαλαμῖνος, ὅπου ἀρχικῶς εἶχε ταφεῖ, στόν τόπο τῆς μάχης και τῆς θυσίας του στό Φάληρο. Στην ἀνακατασκευή ὅμως τοῦ γηπέδου τό 1968 τά ὀστᾶ μαζί με τά μπάζα πού ἀπερρίφθησαν ἀπό ἐκεῖ πετάχθηκαν, πιθανώτατα, στήν θάλασσα. Οὐδεμία πειστική ἀπάντησις ὡς πρός τό τί ἔγιναν τά ὀστᾶ ἔχει δοθεῖ μέχρι σήμερα ἀπό τούς ὑπευθύνους μηχανικούς τῆς ἀνακατασκευῆς τοῦ γηπέδου. Ἔμεινε τουλάχιστον το ὄνομά του νά προσδιορίζει ὁλόκληρη τήν περιοχή και νά θυμίζει ἔτσι τήν θυσία του, που τεκμηριωμένα θέτει σε αμφισβήτηση τον επίμαχο «επαναπατρισμό».

- Ότι με την πρόκληση καταιγισμού «δημοσιευμάτων» περί την συζητούμενη δήθεν ιστορική αλήθεια [σ.σ άρθρα, πρακτικά ημερίδων, σχετική έντυπη και ηλεκτρονική αρθρογραφία, τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές, βιβλία πολλά από τα οποία εγράφησαν από συγγραφείς επιλογής της εκεί Αυτό-διοίκησης, όπως για παράδειγμα το βιβλίο του Θεμιστοκλή Ηλ. Πέτρου: «Καραϊσκάκης»- (από τη σπηλιά του Μαυρομματίου στην άφθαρτη δόξα) κ.ά], υπηρετούνταν προεχόντως ο σκοπός, όχι μόνο για την αμφισβήτηση των έγκυρων ιστορικών, ιστοριογράφων και βιογράφων του Καραϊσκάκη, που ξεκάθαρα αποφαίνονται ότι η Σκουληκαρία είναι ο γενέθλιος τόπος του, αλλά και για την δια της σιωπής ακύρωση, των διηγήσεων δεκάδων υπερήλικων συντοπιτών του ήρωα. Οι οποίοι πληροφορούν έγκυρα για τις λεπτομέρειες της γέννησής του (σ.σ, κατά τόπο χρόνο και γεννήτορες), καθώς και για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.

- Ότι πιο συγκεκριμένα με την αβασάνιστη προσπέραση των ούτως ειπείν ζωντανών αφηγήσεων από «Σκουληκαρίτες» γονείς, παππούδες και προ-παππούδες(σ. σ, οι περισσότεροι γεννήθηκαν τις δεκαετίες 1850 και 1860), κληροδοτηθέντων προς επιγενόμενους συντοπίτες(τισσες), διεγράφη μια σημαντική πλευρά της ζωντανής ιστορίας του. Και παρά το γεγονός ότι οι εν λόγω αφηγήσεις συναποτελούν βασικές συνιστώσες της μετέπειτα συνομολογούμενης συνισταμένης ιστορικής αλήθειας, η προ-ειρημένη σκοπιμότητα δεν δίστασε να τις ξορκίσει. Και αυτό, δυστυχώς, κατά παράβαση κάθε επιστημονικής ερευνητικής δεοντολογίας και πρακτικής, ηθικής τάξης και ιστορικής αναγκαιότητας.

- Ότι παρά τα ανωτέρω «φοβερά ντοκουμέντα», που κατά τον πλέον επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώνουν την εξ’ αίματος και τόπου «Σκουληκαρήτικη» καταγωγή του μεγάλου Καραϊσκάκη, ακόμη σήμερα βλέπει κανείς: Πολιτειακούς, Πολιτικούς, Εκκλησιαστικούς, Δικαστικούς, Αυτό-διοικητικούς ιθύνοντες, επώνυμους ανθρώπους του πνεύματος, διακεκριμένους ιστορικούς κ.ά, με ευκολία να τον «βαφτίζουν» εκ γενετής «Μαυρομματινό».Και το εξοργιστικό είναι ότι οι εν λόγω το κάνουν είτε από ασύγγνωστη άγνοια είτε από πλάνη είτε από πολιτικό-κομματική σκοπιμότητα, ή ακόμη από… θεσμική προσαρμογή στα προμνησθέντα σχετικά Πολιτειακά και υπουργικά Διατάγματα, που είδαμε πως και γιατί εξεδόθησαν.

- Ότι χάρη στην διαχρονική και επισταμένη προσπάθεια των «αναθεωρητών» του γειτονικού νομού, το μιντιακό στερέωμα έντυπο, ηλεκτρονικό ή και βιβλιογραφικό έχει κατακλυστεί από περισπούδαστες αρθρογραφικές καταχωρήσεις και βιβλίο-παρουσίες, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά αφιερώματα κ.ά (σ.σ, ίδετε εισαγωγή του με αρ1268 ένθετου περιοδικού της σειράς «Κλασσικά Εικονογραφημένα ,εφημερίδων. «Το Βήμα» της 27/03/09 και «Καθημερινή» της 06/04/2021, εγκυκλοπαίδεια «Αμερικάνα», «Παπυράκι του Larousse», «Βήμα – ιστορία», την ομιλία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στη Βουλή για τον Καραϊσκάκη, τις σχετικές ανακοινώσεις της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης ν. Καρδίτσας, Ένθετα «Ε-Ιστορικά», της Ελευθεροτυπίας, δεκάδες blogs στο διαδίκτυο κ.ά.), που σε πείσμα της ιστορικής αλήθειας επιμένουν να αποσιωπούν, προσπερνώντας τα ύπερθεν παρατιθέμενα «φοβερά ντοκουμέντα» και εν τέλει να ακυρώνουν την «Σκουληκαρίτικη» «συνολική καταγωγή» του ήρωα της επανάστασης του 1821 Γεωργίου Καραϊσκάκη , η οποία κατά τις γραφές και δια ζώσης αφηγήσεις είναι οριστικά και αμετάκλητα αδιαμφισβήτητη.

Άχαρις από μια πλευρά ο ρόλος του δημοσιογράφου, όταν με τη γραφίδα του «εγκαλεί» την πολιτεία να… ανασκευάσει «κατεστημένες» ιστορικές ανακρίβειες που μόνο χάρη στη φτηνή πολιτική σκοπιμότητα και στην τοπικού χαρακτήρα ιδιωφέλεια, δικαιολογείται η υπόστασή τους.

Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που ο ρόλος του δημόσια γράφοντος γίνεται πραγματικά συναρπαστικός. Αυτό συμβαίνει όταν ο λόγος του έχει ηθικό και λογικό έρεισμα, υπηρετεί αρχές, υποστηρίζει αξίες και αποκαλύπτει αλήθειες. Και είναι μεγάλη η ικανοποίηση που τον καταλαμβάνει, όταν, μετά τον αναπόφευκτο εσωτερικό ισολογισμό τον οποίο ο ίδιος κάνει, διαπιστώνει ότι το αποτέλεσμα έχει θετικό πρόσημο. Όμως, το τελευταίο είναι αυτό το κάτι, που για τον ίδιο θα αποτελέσει ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο, για περισσότερο επίμονη και δυναμική συνέχεια…

Αυτό ακριβώς το κάτι, που, εν προκειμένω μας χάρισαν οι δεκάδες φίλοι αναγνώστες του Α΄ και Β΄ μέρους του άρθρου με τον ανωτέρω τίτλο, είναι η δύναμη που αντλούμε, και μαζί η χαρά, η τιμή και η ικανοποίηση που αισθανθήκαμε, όταν οι πιο πάνω έσπευσαν να επικροτήσουν το περιεχόμενό τους, για τις μεγάλες ιστορικές αλήθειες που ανέδυαν και με την ευαισθησία και ικανοποίηση που διατύπωναν τα κολακευτικά σχόλιά τους, έδειχναν να υπερβαίνουν τα όρια, μιας συνήθους θετικής «αναγνωστικής» επιδοκιμασίας. Το αποτέλεσμα ήταν να μας ενθαρρύνουν για περισσότερο μαχητική και πιο αποτελεσματική προσπάθεια, την οποία ευχαρίστως αναλαμβάνουμε σήμερα μέσα από τις σχετικές με το θέμα προτάσεις, τις οποίες στη συνέχεια και καταθέτουμε.

Από το άλλο μέρος, εμείς οι Αρτινοί, όντας πεπεισμένοι, όπως άλλωστε συμβαίνει και με την συντριπτική πλειονότητα των σχετικά καλά ενημερωμένων Ελλήνων πολιτών, ότι η γενέτειρα του ήρωα-επαναστάτη Γεωρ. Καραϊσκάκη είναι η Σκουληκαριά Άρτας, έχουμε χρέος να αφυπνισθούμε και να αγωνιστούμε συλλογικά και μεθοδικά ενάντια σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της ιστορικής αυτής αλήθειας, οπουδήποτε και από οποιονδήποτε προβάλλεται.

Και θα διαφωνήσουμε πλήρως με όλους όσοι, αντιμετωπίζοντας απλοϊκά το όλο θέμα, μένουν αδιάφοροι, ή εμφανίζονται έτοιμοι να αποδεχθούν «Σολομώντειες λύσεις», κάνοντας εκπτώσεις επί ενός αδιαφιλονίκητου Αρτινού ιστορικού «κεκτημένου.». Πόσω δε μάλλον όταν αυτά γίνονται στο όνομα της αποφυγής μιας δήθεν αντιπαράθεσης «Αρτινών-Καρδιτσιωτών», επάνω στο όλο ζήτημα και, όπως ισχυρίζονται στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, η ανάληψη μιας τέτοιας προσπάθειας ουδέν οικονομικό όφελος προσπορίζει στην Άρτα. Δηλαδή με τη λογική αυτή, αν αύριο κάποιοι μας ζητήσουν π.χ. την ιστορική πατρότητα του Γεφυριού της Άρτας και κοντά σε αυτή και της οικοδόμησης της Παρηγορήτριας κ.ά;. Εμείς εν τη …γαλαντομία μας, θα πρέπει να τις χαρίσουμε, επειδή, κατ’ αυτήν (τη λογική), κανένα αρνητικό ή θετικό αποτέλεσμα αναμένεται για την περιοχή;
Αλλά τι, τέλος πάντων, προτείνουν οι πιο πάνω: αδιάφοροι, ή οι γαλαντόμοι «πάροχοι» της Αρτινής πατρίδας του μεγάλου Καραϊσκάκη στους γείτονες «Μαυτομματινούς;»

Ή μήπως θέλουν να… μοιράσουμε τη διαφορά «Σολομώντεια», αποδίδοντας: «στο μεν Μαυρομμάτι νομού Καρδίτσας την ιστορική αναγνώριση, ως γενέτειρα του Γεωρ. Καραϊσκάκη, στη δε Σκουληκαριά Άρτας, τον τόπο γέννησης της μητέρας του.»

Ωστόσο, αν και διατρέχουμε τον κίνδυνο να χαρακτηρισθούμε, καθ’ υπερβολήν ρομαντικοί είτε αθεράπευτοι ουτοπιστές, εμείς πιστεύουμε ότι το «παιχνίδι» του επαναπατρισμού του Καραϊσκάκη δεν έχει ακόμη χαθεί. Γι’ αυτό παίρνοντας το ρίσκο της προσπάθειας απόρριψης των πιο πάνω χαρακτηρισμών που ενδεχομένως θα μας αποδίδονταν, έχουμε εδραία την πεποίθηση ότι η ιστορική παραχάραξη που πέτυχαν οι γείτονές μας είναι αναστρέψιμη. Για αυτό κατ’ αρχήν, θεωρούμε αναγκαία και πολλαπλά χρήσιμη την κατά το ταχύτερο σύγκληση ενός διευρυμένου Δημοτικού Συμβουλίου, στο οποίο θα συμμετέχουν και οι πολιτικοί και αυτό-διοικητικοί ιθύνοντες του νομού, οι εκπρόσωποι του τοπικού πολιτισμού και της εκκλησίας, αρτινοί ιστορικοί, επώνυμοι πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και φυσικά πρόσωπα, δυνάμενα να επικουρήσουν τις όποιες σχετικές με το ζήτημα αποφάσεις που θα ληφθούν. Ειδικότερα προτείνουμε:

●Την με κάθε νόμιμο, πειστικό και εν τέλει αποτελεσματικό τρόπο, ανάδειξη της Σκουληκαριάς ως «Καραϊσκάκειας» γενέθλιας γης, που ως υπέρτατος παναρτινός στόχος και μέχρι την επίτευξή του θα αποτελεί, διαχρονικό και αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο.

●Την δημιουργία των προϋποθέσεων, για την επιτυχία του εν λόγω στόχου, που δεν μπορεί να είναι άλλες, από τον συλλογικό, μεθοδικό, και δυναμικό παναρτινό αγώνα, διανθισμένο από έξυπνες, καινοτόμες και στοχευμένες επί μέρους δράσεις.

● Την κατά προτεραιότητα προώθηση στη Βουλή προς ψήφιση, σχεδίου νόμου, για την «ίδρυση ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ &ΕΡΕΥΝΑΣ», με αντικείμενο τη γέννηση, τα παιδικά και εφηβικά χρόνια ως και την συνολική δράση του Γεωρ. Καραϊσκάκη στην Επανάσταση του 1821. Και παράλληλα την συνεισφορά των Ηπειρωτών οπλαρχηγών: Καραϊσκάκη, Μποτσαραίων, Κουτελίδαίων, Γώγου Μπακόλα κ. ά ,στην κατά την πιο πάνω περίοδο επαναστατημένη Ήπειρο εναντίον των Τούρκων. Σημειωτέον ότι ο νέος φορέας θα συνεργάζεται με το «ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία», καθώς και με επώνυμους φορείς που εδρεύουν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό και έχουν συναφείς σκοπούς. Ακόμη το προτεινόμενο ίδρυμα θα τελεί υπό την εποπτεία του ΥΠ.ΠΟ, θα επιχορηγείται από αυτό, ενώ οι Δήμοι: Αρταίων, Κεντρικών Τζουμέρκων, Ν. Σκουφά και προεχόντως Γεωρ. Καραϊσκάκη, μαζί η Αντί-Περιφέρεια Άρτας και, τουλάχιστον οι δύο μεγαλύτεροι Αρτινοί πολιτιστικοί Σύλλογοι: «ΣΚΟΥΦΑΣ» και «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», θα είναι μεταξύ των ιδρυτικών μελών του.

●Την διοργάνωση στην Άρτα, ενός διευρυμένου επιστημονικού συμποσίου με ειδικότερο θέμα «τη ζωή, τη δράση και τη συνεισφορά του Γεωρ. Καραϊσκάκη στον αγώνα του 21», στο οποίο θα συμμετέχουν: η αφρόκρεμα Ελλήνων και ξένων Πανεπιστημιακών ιστορικών, ει δυνατόν και Ακαδημαϊκών, καθώς και αναγνωρισμένοι ειδήμονες ιστορικοί ερευνητές στα της εθνικής εξεγέρσεως του 1821.

● Την υποβολή στην Ακαδημία Αθηνών για περαιτέρω αξιολόγηση και κρίση των συμπερασμάτων του εν λόγω συμποσίου, τα οποία, με την αδιαφιλονίκητη πλέον επιστημονική τεκμηρίωση που θα τους προσδίδει μία τόσο μεγάλου κύρους επιστημονική σύναξη ερευνητών, θα έφεραν το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας προ των ευθυνών του, αναγκάζοντάς το να γνωμοδοτήσει οριστικά και αμετάκλητα, ότι γενέτειρα του Γεωρ. Καραϊσκάκη είναι η Σκουληκαριά.

● Την παράλληλα οργανωμένη κινητοποίηση, της Αρτινής διασποράς, η οποία, με κίνητρο την δεδομένη τοπικιστική ευαισθησία των μελών της και εν δυνάμει λειτουργούν ισχυρό «κέντρο επιρροής» της τοπικής κοινωνίας όπου κατοικοεδρεύει και δραστηριοποιείται, θα μπορούσε, ενεργοποιούμενη, να συνδράμει καθοριστικά στην επίτευξη του τεθέντος υπέρτατου στόχου (σ.σ, Αρτινοί δημοσιογράφοι των Μ.Μ.Ε Αθηνών, Θεσσαλονίκης κ.α, συντοπίτες πολιτικοί, νυν και τέως υψηλόβαθμοι συμπατριώτες κρατικοί λειτουργοί, γηγενείς άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης που είχαν(ουν) σχέση με την Άρτα, κ.α).

Ωστόσο ο γράφων, σε αυτή την παναρτινή κινητοποίηση συνειδητά και επίμονα εμπλέκει την Αρτινή διασπορά. Και το κάνει γιατί θεωρεί την ενεργοποίησή της συνώνυμη της αναγκαίας Αρτινής εξωστρέφειας, που για τους βαθύτερα και υπεύθυνα σκεπτόμενους και δρώντες πολίτες αυτού του ξεχασμένου τόπου, είναι το κλειδί της επίλυσης πολλών εκ των χρόνιων προβλημάτων του. Ακόμη θέλει να πιστεύει ότι, την καθόλα σημαντική αυτή κινητοποίηση της Αρτινής διασποράς, οι εδώ συμπολίτες δεν παύουν να την συνδέουν με τις κατά καιρούς σχετικές δράσεις των εδώ ιθυνόντων (σ.σ, Αντί-Περιφερειάρχη, δημάρχου Αρταίων και των υπολοίπων συναδέλφων τους στο νομό, Αρτινών βουλευτών και πολιτευτών, τοπικών ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού)κα κυρίως να κρίνουν εάν ως θεσμικά επισπεύδοντες. έπραξαν και πράττουν τα δέοντα.

● Την καλώς εννοούμενη «επιστράτευση» Αρτινών στην καταγωγή λειτουργών των Αθηναϊκών μέσων κοινωνικής δικτύωσης(σ. σ, εφημερίδες, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί κ.ά)για μια πυκνή αρθρογραφία και ιστορικών ρεπορτάζ αναφορικά με τον Καραϊσκάκη, την παροχή κινήτρων για το γύρισμα σχετικών με τον ήρωα τηλεοπτικών ντοκυμαντέρ και περαιτέρω προβολή τους από τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας., την, από αρμόδιους φορείς της Αρτινής Πολιτείας, ενθάρρυνση σε δυνάμενους να συγγράψουν ιστορικά πονήματα, για την γέννηση, τη δράση και την εθνική προσφορά του Γεωρ. Καραϊσκάκη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων εναντίον των Ταούρκων κ.ά.

● Την μετά την πιθανολογούμενη «απόφανση» της Ακαδημίας Αθηνών(σ. σ. ότι «η γενέτειρα του Γεωρ Καραϊσκάκη, είναι η Σκουληκαριά Άρτας»), με συνεπαγόμενη την κατάργηση του με αρ. πρωτ. 53864,54002/11-7-1966 εγγράφου της, και συνακόλουθα την τροποποίηση του υπ’ αριθμ 181/09/09/05 Προεδρικού Διατάγματος-όπου θα αναφέρεται: «…στη γενέτειρά του Σκουληκαριά Άρτας καθιερώνεται δημόσια εορτή τοπικής σημασίας»-η λύση του προβλήματος θα είναι οριστική, αμετάκλητη και αδιαφιλονίκητη. Και αυτό γιατί το σχετικό παναρτινό αίτημα, ως ιστορικά, δίκαιο και ηθικά κατοχυρωμένο, εν τοις πράγμασι πλέον, θα υποστηρίζεται από την Ακαδημία Αθηνών αλλά και θα συνομολογείται από το σύνολο των ιθυνόντων της Αρτινής Πολιτείας, και ειδικότερα από την συντριπτική πλειονότητα του Αρτινού λαού ,που ενδεχομένως θα εκφραζόταν μέσα από ένα διενεργούμενο προς τούτο τοπικό δημοψήφισμα.

●Την ισχυρή παρέμβαση στο Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο, υπό το βάρος της σχετικής αναθεωρημένης απόφασης της Ακαδημίας Αθηνών, αναφορικά με τον τόπο γέννησης του ήρωα, ως και της προκύπτουσας από τις πιο πάνω δράσεις λαού και ιθυνόντων της Αρτινής Πολιτείας ασκηθείσας πολιτικής πίεσης, εύκολα θα προχωρήσει στην έκδοση νέου ΠΔ που θα ακύρωνε (ή τροποποιούσε) κάθε σχετικό προγενέστερο, αίροντας έτσι κάθε αμφισβήτηση ότι η Σκουληκαριά ν. Άρτας είναι η «Καραϊσκογένα» γη.

●Την κατεπείγουσα απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου(ΔΣ) για την μεταφορά της προτομής του Αρτινού Γεωρ. Καραϊσκάκη, από την παράμερη θέση της ομώνυμης πλατείας σε κεντρικό σημείο της αντίστοιχης πλατείας Εθνικής Αντιστάσεως, εν ανάγκη καταργούμενου του νέο-χτισθέντος συντριβανιού, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, από πολλούς δημότες είναι μακράν του «παραδοσιακού χρώματος» και της «ιστορικής φυσιογνωμίας» της πόλης.

● Τέλος, και μέχρις ότου επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας του προαναφερόμενου ιδρύματος (σ.σ, ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ & ΕΡΕΥΝΑΣ»), (προτείνεται) να προχωρήσει αμέσως η συγκρότηση 7-μελούς επιτροπής αγώνα, με τη συμμετοχή: του Αντί-Περιφερειάρχη Άρτας, των Δημάρχων Αρταίων και Καραϊσκάκη, των νυν τοπικών βουλευτών, ενδεχομένως επώνυμων Αρτινών ιστορικών κ.α. Η οποία θα αναλάβει τον συντονισμό των κινήσεων για την κατά το συντομότερο δημιουργία του πιο πάνω ιδρύματος, αλλά και την επιμέλεια των σχετικών με τον στόχο, δράσεων και παρεμβάσεων κυρίως σε ανώτατους Κυβερνητικούς και Πολιτειακούς παράγοντες, κεντρικούς πνευματικούς φορείς, ακόμη και σε πρεσβείες χωρών που στήριξαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 21 κ.ά.

● Ενώ στα πλαίσια των ενεργειών της εν λόγω επιτροπής, μεταξύ των άλλων,(προτείνεται) να είναι και η λήψη των αναγκαίων πρωτοβουλιών, προκειμένου να προσδοθεί η μεγαλύτερη δυνατή επισημότητα και λαμπρότητα στις ετήσιες εορταστικές εκδηλώσεις (σ.σ, πραγματοποιούνται τέλος Ιουλίου στη Σκουληκαριά) προς τιμήν του Γεωρ. Καραϊσκάκη, κάτι, άλλωστε, που εξ’ αποτελέσματος θα είχε πανελλήνιο θετικό απόηχο και θα διευκόλυνε την μαζική παρουσία πολιτών.

Βέβαια θα ήταν σοβαρή παράλειψη του γράφοντος, αν στους συντελεστές της προτεινόμενης «ΠΑΝΑΡΤΙΝΗΣ ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΑΣ», εκτός του τοπικού κυβερνητικού βουλευτού, δεν επεσήμαινε την πολύτιμη συνεισφορά της κ. Όλγας Γεροβασίλη, βουλευτού Άρτας, νυν Αντιπροέδρου της Βουλής, πρώην υπουργού και προβεβλημένου στελέχους της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως και προεχόντως του Αρτινού τ. πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, οι ρόλοι των οποίων με οποιονδήποτε τρόπο και αν διαδραματίζονταν, πολλά θετικά θα προσπόριζαν στην συζητούμενη Αρτινή υπόθεση.

Επί τέλους, αυτή η ξεχασμένη ελληνική εσχατιά καθόλου δεν υπολείπεται των άλλων της επικράτειας, σε πλούσιο ιστορικό και πολιτισμικό παρελθόν. Επομένως είναι άδικο, αν όχι ιστορικός εμπαιγμός, αυτή η διαχρονική αντιμετώπιση από κάποιους επιτήδειους της «Αθηνοκεντρικής» Πολιτείας. Αλλά είναι και μέγα σφάλμα των εδώ κατά καιρούς τοπικών ιθυνόντων και προεχόντως των τ. και πρώην δημοτικών αρχόντων που δεν πήραν στα σοβαρά αυτή την μείζονα στρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και δεν έπραξαν τα δέοντα για την απάλειψή της.

Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά: Αρκεί να υπάρχει αποφασιστικότητα, ενότητα και προπαντός ισχυρή… παναρτινή θέληση.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

(*)ο γράφων με την από 7/4/2009 επιστολή του προς την εφημερίδα των Αθηνών: «Το Βήμα», ζήτησε την ανασκευή σχετικών δημοσιευμάτων, που έφεραν το Μαυρομμάτι Καρδίτσας ως γενέτειρα του Γεωρ. Καραϊσκάκη. Ωστόσο η εν λόγω επιστολή δεν ήταν επαρκής Αρτινή κίνηση, προκειμένου να αρθεί η επιτευχθείσα από τους «Καρδιτσιώτες» ιστορική στρέβλωση, που αν μη τι άλλο, δεν θα πρέπει να είναι ανεκτή προεχόντως από τους Αρτινούς.

(1) Ίδετε τη σχετική τότε αλληλογραφία, ήτοι: την 13560/03-11/1961εντολή του τότε Υπουργού Προεδρίας προς τον προϊστάμενο Εφορείας Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων Σωτήρη Δάκαρη, να προχωρήσει «…εις την ανεύρεση ενεπίγραφης Πλακός μέχρι τότε εντοιχισμένης εις ερειπωμένον Κελλίον της Μονής Κοιμήσεως της κοινότητας Σκουληκαριάς θεωρουμένης ως γενέτειρα του μεγάλου αγωνιστού της επαναστάσεως Γεωργίου Καραϊσκάκη...», την 553/22-01-1962 απάντηση του ιδίου: «Επί τη βάσει της συνημμένης κακής φωτογραφίας αναγιγνώσκονται επ’ αυτής οι πρώτοι στίχοι: «1781 Μαρτίου εις Ναόν Κοι(μήσεως)/ούτος ο διάσι(μος) αγωνι(στής) του 21…» ως και το 61//14-09-1961 αποδεικτικό παράδοσης της εν λόγω εντοιχισμένης πλάκας από τον τότε Δ/ντή του δημοτικού σχολείου κοινότητας Σκουληκαριάς, Δάσκαλο Ν. Ντασκαγιάννη, στον (τότε) φύλακα αρχαιοτήτων Άρτας Δημοσθένη Κατσάνο προς φύλαξη στο Μουσείο της βυζαντινής Παρηγορήτριας.

(2) Ο τελευταίος αναφέρει: «Το πρώτον πρόσωπον το οποίον επεσκέφθην μετά του στρατηγού Ρώς ήτο ο Γεώργιος Κραϊσκάκης, Ηπειρώτης γεννηθείς εις Άρταν» (σ.σ, ίδετεPecchioG: «Relazione de cliAvvenimentiDellaCreciaNellaPrimavera Del 1825», LugaNoi 825, σελ.31). «Είμαι απ’ την άρτα», λέγεται ότι ήταν η ακριβής απάντηση του ήρωα στον Πέκκιο.

(3) Ίδετε πόνημα αείμνηστου Ν. Ντασκαγιάννη με τίτλο: «Καραϊσκάκης: Γενέτειρα, Αλήθεια και Ψέμα», πολλές πληροφορίες από το οποίο άντλησε ο γράφων.

(4) Ίδετε, σελ 17 βιβλίου με τίτλο: «Συμβολή στο πρόβλημα της καταγωγής του Γεωργίου Καραϊσκάκη» με συγγραφέα τον Ηλία Δ. Μπάκου.