Τελευταία Νέα
Αναρτήθηκε στις:13-10-25 17:27

Περί Νόμπελ Ειρήνης για να μην μας... δουλεύουν!


Έχει κυλήσει πολύ νερό από τότε που το Νόμπελ Ειρήνης απονεμόταν στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1964) και υπ' αυτή την έννοια εξέφραζε (και πάντα στο πλαίσιο ενός άλλου παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης) την ανάγκη των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού να «φτιασιδώνονται» και να το χρησιμοποιούν είτε ως «λίφτινγκ» είτε, έστω, ως προπέτασμα καπνού, μέσω της τήρησης ισορροπιών (για παράδειγμα το Νόμπελ το 1993 πήγε και στον Μαντέλα, αλλά και στον επικεφαλής του απαρτχάιντ, τον Ντε Κλερκ).

Το «Τέλος της Ιστορίας» είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή στην εποχή του Μάρσαλ (ακόμα κι αυτός έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1953). Που σημαίνει ότι οι βραβεύσεις με απώτερο σκοπό την υποδόρια στοχοποίηση της «αυτοκρατορίας του Κακού» (Νόμπελ Ειρήνης στον Ζαχάροφ το 1975 ή στον Βαλέσα το 1983 ή στον Γκορμπατσόφ το 1990) έδωσαν τη θέση τους σε έναν κυνισμό που δε χρειάζεται πια ούτε καν τα προσχήματα που επιστρατεύτηκαν το 1973 κατά την απονομή του βραβείου στον ...Κίσιγκερ.

Η «νέα τάξη» που βασιλεύει στον κόσμο «τους», είχε περιγραφεί από τον Μπρεχτ, όταν έγραφε πως όταν αυτοί μιλούν για «ειρήνη» εκείνο που ετοιμάζουν είναι ο νέος πόλεμος. Και αποτυπώνεται ανάγλυφα στο γεγονός ότι η σκυτάλη του Νόμπελ Ειρήνης που το 2006 βρέθηκε στα χέρια ενός τραπεζίτη (των ...«φτωχών»), το 2007 πέρασε στα χέρια ενός κανονικού δολοφόνου, που ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ευθύνεται για την εκτέλεση χιλιάδων αμάχων στα Βαλκάνια, λόγω των «έξυπνων» βομβών, και για τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών, στο Ιράκ, λόγω του εμπάργκο.

Είναι γνωστά λοιπόν τα κριτήρια με τα οποία δίνεται το Νόμπελ Ειρήνης, ανάλογα με το πού φυσάει κάθε φορά ο άνεμος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, προτεραιοτήτων, σχεδιασμών και ανταγωνισμών. Αρκεί να δει κανείς τη λίστα των επιφανών που έχουν τιμηθεί με το βραβείο, όπως ο Κίσινγκερ, ο Γκορμπατσόφ, ο Ομπάμα και άλλοι.

Φέτος ανακοινώθηκε ότι απονέμεται στην Μαρία Κορίνα Ματσάδο, πολιτικό, «για το ακούραστο έργο της στην προώθηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων για τον λαό της Βενεζουέλας και για τον αγώνα της για την επίτευξη μιας δίκαιης και ειρηνικής μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία». Και μόνο το σκεπτικό αποτελεί ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Μαδούρο. Είναι υπόθεση του λαού της Βενεζουέλας να καθορίσει την τύχη του, και όχι των Αμερικανών και των άλλων ιμπεριαλιστών, που επιχειρούν να επέμβουν για να διαμορφώσουν τον χάρτη της Νότιας Αμερικής όπως τους συμφέρει. Ποια είναι λοιπόν η Ματσάδο; Από τον αστικό Τύπο προβάλλεται ως η «πολιτική αντίπαλος του Μαδούρο», αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πέρα από το γεγονός ότι στηρίζει τις κυρώσεις των ΗΠΑ, που πλήττουν κυρίως τον λαό της Βενεζουέλας, η Ματσάδο έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της ξένης επέμβασης για την ανατροπή του Μαδούρο. Εχει στηρίξει επίσης αντιδραστικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, π.χ. τον πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό, αχυράνθρωπο των ΗΠΑ που στη συνέχεια ξέπεσε, τον σφαγέα Πρόεδρο της Κολομβίας Αλβάρο Ουρίμπε κ.ά. Σε κακή χρονιά έπεσε ο Τραμπ, που ήθελε διακαώς το βραβείο. Από τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος.

Βασίλης Ζιώβας



img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ