Κάθε φορά που είμαι αντιμέτωπη με δύσκολες και στενάχωρες καταστάσεις, στο νου μου έρχονται ωραίες στιγμές από το παρελθόν και έτσι παίρνω δύναμη από αυτές. Αυτό συνέβη με το πρώτο μου βιβλίο "Τα Ευτυχισμένα Χρόνια", όταν σε λίγους μόνο μήνες, έφυγαν από την ζωή ο πατέρας και η μητέρα μου. "Οι κλειστές πόρτες "άρχισαν να γράφονται λίγους μήνες μετά τον θάνατο του άνδρα μου. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα μετά από 53 χρόνια ενός ευτυχισμένου γάμου!

"Οι κλειστές πόρτες "πολύ απλά δηλώνουν πως οι συναντήσεις αυτές δεν ήταν δημόσιες, αλλά φιλικά προγραμματισμένες.

Σε κάθε ηλικία ένιωθα διαφορετικά. Όταν ήμουν πολύ μικρή, και δεν καταλάβαινα δεν απέδιδα καμία σημασία. Αργότερα ακόμα μεγαλώνοντας τα συναισθήματα διαφοροποιούντο, ανάλογα με τον θαυμασμό που έτρεφα για εκείνον με τον οποίο συνομιλούσα την δεδομένη στιγμή.

Πιστεύω πως ο κόσμος του χθες διέφερε πολύ από τον σημερινό. Αυτό δεν σημαίνει πως όλα ήταν καλύτερα. Απλώς τότε ο κόσμος ζούσε με λιγότερες ανέσεις αλλά έκανε όνειρα για το μέλλον. Δεν είχε πολλές απαιτήσεις, αλλά ήξερε να χαίρεται και με τα λίγα. Η ζωή ήταν πιο ήσυχη. Η καθημερινότητα ασφαλής. Οι άνθρωποι γνωριζόντουσαν μεταξύ τους και η οικογένεια ήταν δεμένη. Όσο για το άγχος και το στρες ήταν λέξεις άγνωστες τότε.

Κάθε προσωπικότητα από αυτές που είχα την τύχη να γνωρίσω είχε τον δικό της χαρακτήρα. Δεν μπορώ να συγκρίνω τους ανθρώπους. Μπορώ όμως να πω πως όσο πιο σπουδαίοι είναι τόσο και λιγότερο αλαζόνες, εκτός βέβαια από κάποιες εξαιρέσεις. Δεν μπορώ να ξεχάσω την τόσο δυνατή όσο και γαλήνια φιλοσοφημένη προσωπικότητα του Νέλσον Μαντέλα, όσο και την τόσο άμεση και απλή συμπεριφορά του Χάρυ Μπελαφόντε. Πώς να ξεχάσω τα βιολετιά μάτια της Ελίζαμπεθ Τέιλορ που όταν σου μιλούσε σε έκανε να νιώθεις πως εκείνη έπαιρνε χαρά από την γνωριμία αυτή. Τόση ήταν η έλλειψη επίδειξης ή ύφους ανωτερότητας. Δεν ξεχνώ τον μάλλον στριφνό και απρόσιτο Αριστοτέλη Ωνάση, αλλά ούτε είναι δυνατόν την τόσο εξεζητημένη ενδυμασία και συμπεριφορά του Σαλβαντόρ Νταλί. Ή πώς μπορώ να ξεχάσω την τυχαία, αλλά, και τόσο θερμή συνάντησή μου με τον γίγαντα Μίκη Θεοδωράκη;

Ο πατέρας μου ήταν πάντα πολύ στοργικός και παρών στη ζωή μας. Απέδιδε όμως μεγάλη σημασία στις γνώσεις και στην παιδεία γενικά. Από πολύ μικρή οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί τους στα ταξίδια τους στο εξωτερικό, και οι επισκέψεις ήταν συχνές στα μουσεία, στην όπερα και το θέατρο. Με τρόπο ωραίο προσπαθούσαν να μου μεταλαμπαδέψουνε γνώσεις και αγάπη για ότι έβλεπα ή άκουγα. Μικρή, πολλές φορές αυτό με κούραζε, αργότερα όμως κατάλαβα πόσους δρόμους μου άνοιξαν για γνώση.

Τα ταξίδια αναψυχής είναι μια από τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής. Έχω κάνει πολλά και έχω έλθει σε επαφή με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, με άλλες κουλτούρες, θρησκείες ή συνήθειες. Τα ταξίδια ανοίγουν ορίζοντες. Όμως διαφοροποιώ τα ταξίδια, από την διαμονή σε ξένη χώρα ή ήπειρο. Εκεί τα πράγματα στην αρχή είναι δύσκολα. Δεν έχεις σπίτι, δεν έχεις φίλους, ίσως να μην γνωρίζεις και τη γλώσσα. Όμως τελικά και αυτό έχει μια γοητεία που σε γεμίζει αναμνήσεις για όλη τη ζωή.

Η γνωριμία με τον Νουρέγιεφ είναι αδύνατον να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτόν τον μύθο με το "θείο δώρο; " Την δίψα του για την ελευθερία; Την θέλησή του για ζωή; Την τεράστια αγάπη του αλλά και την τόση πειθαρχία στην τέχνη του; Δεν ξεχνώ όμως και τη μεγάλη αλαζονεία του,που τελικά, δεν μπορούσες παρά να την αποδεχθείς, εμπρός σε αυτό το ταλέντο!

Σε όσους είπα ότι ετοίμαζα ένα νέο βιβλίο, έδειξαν χαρά και περιέργεια να το διαβάσουν. Τώρα το μέλλον θα δείξει αν μείνουν ή όχι ευχαριστημένοι!