Η Βιέννη είναι μια αστραφτερή πόλη, ακίνητη σαν σκηνή θεάτρου. Η Βιέννη είναι μια πόλη που σε νανουρίζει. Μια πόλη χωρίς εκπλήξεις. Μια πόλη που σε βοηθάει να ασχοληθείς με τη μουσική, με τον εαυτό σου, με τον μικρόκοσμό σου. Που μπορείς να ξεκινήσεις μια ιστορία ένα πρωινό, να τη συνεχίσεις το επόμενο και να την τελειώσεις το μεθεπόμενο. Σταθερό οστινάτο η βροχή που πέφτει διαρκώς, έστω και αν κάποιες ημέρες σε εκπλήσσει μια απρόσμενη λιακάδα.

Η Βιέννη με τα μεγάλα σπίτια της, τα παλάτια, τις αίθουσες χορού, την Πύλη της Καρινθία, του αυτοκράτορα Φραγκίσκου, τους ευγενικούς, καλλιεργημένους και καλοντυμένους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους του πνεύματος, τα ξωτικά, τους ζογκλέρ, τους ηθοποιούς, τους αρλεκίνους, τους ερλεκίνους, τους φαρδιούς δρόμους, τα πάρκα και τα καφέ της, τις περιποιημένες γυναίκες, τον πλούτο των κατοίκων της, τη διάθεσή τους, τα τραγούδια τους, τα ποιήματά τους για τον έρωτα... Εδώ είναι ο παράδεισος.

Η Βιέννη θα σας φανερώσει την πλευρά του κόσμου που μόνο εσείς θέλετε να δείτε. Έχει θαύματα για όλα τα μάτια η Βιέννη. Έχει…

Η Βιέννη είναι μια μαγική πόλη…

Δεν πιστεύετε πως μια πόλη μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Πως μπορεί να σε βοηθήσει να εκλεπτύνεις το γούστο σου, τις ιδέες σου, το πνεύμα σου, τη διάθεσή σου; Αλίμονο αν δεν το πιστεύατε. Δεν θα ήσασταν εδώ αν δεν το πιστεύατε…

Η ιστορία που έζησε ένα μικρό κορίτσι έπρεπε να γίνει λέξεις για να σωθεί. Μόνο λέξεις. Γιατί οι λέξεις δεν είναι αέρας. Οι λέξεις είναι φτιαγμένες από σκληρή ύλη. Κι αυτή η ύλη κάνει τις λέξεις πιο ανθεκτικές από τα μνημειώδη αρχιτεκτονήματα, πιο αδυσώπητες από τον χρόνο, πιο τρελές από τον έρωτα ,πιο μυστηριώδεις από τον Θεό, πιο περιεκτικές από τις σιωπές του ουρανού. Όλες οι λέξεις; Όχι όλες. Μόνο αυτές που φωτίζονται από τα χρώματα του ήλιου, που δίνουν πνοή στο αόρατο και μορφή στη ρευστή ύλη του πνεύματος, που γεννούν την αθανασία...

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

H Ευρώπη Αρμιάνη γεννήθηκε το 1800 στα Αμπελάκια, ένα χωριό της Θεσσαλίας απέναντι από το βουνό Όλυμπος.

Το 1816 η Ευρώπη ήρθε με τον πατέρα της Γεώργιο Αρμιάνη, στη Βιέννη. Ο πατέρας της ήταν πλούσιος έμπορος κόκκινων βαμβακερών νημάτων, δερμάτων και υφασμάτων και ταξίδευε στην Βιέννη, για να τα πουλήσει. Ήθελε η κόρη του να σπουδάσει Γερμανικά και μουσική.

Ο πατέρας της την έμαθε να ακούει τις λέξεις μέσα από τις ιστορίες, την έμαθε να ακούει τον ήχο των γραμμάτων, αλλά, κι αυτό ήταν το σπουδαιότερο, την έμαθε να ρωτάει, γιατί η ερώτηση αναγκάζει τον δάσκαλο να ανασύρει από το μυαλό τις λέξεις πουν θα φωτίσουν τον νου του μαθητή του, γιατί οι λέξεις, οι σωστές λέξεις, είναι σαν τα αστέρια που ορίζουν με ακρίβεια την πορεία των καραβιών.

Η Ευρώπη είναι μια πανέμορφη Ελληνίδα .Η ομορφιά της είναι θείο δώρο. Περπατά ανάμεσα στους ανθρώπους σαν εξαίσια οπτασία. Περπατά και εμπνέει πάθη. Έλκει εξαίσιες μελωδίες. Έχει την εύνοια των ανθρώπων αλλά και την εύνοια των θεών. Είναι μια θεά της κατανόησης, της αγάπης, της ομορφιάς, που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την αρμονία της ψυχής της. Αυτή η ίδια είναι ο κόσμος όλος. Αυτή είναι το νόημα του κόσμου. Ό,τι αγγίζει η αύρα της μεταμορφώνεται. Όποιος προφέρει το όνομά της γίνεται αθάνατος. Το όνομά της είναι ευλογημένο. Από τα βάθη του είναι της θα αναδυθεί η ζωή. Αυτός είναι ο δρόμος της, ο ένας και μοναδικός σκοπός της…

Αυτή η Ευρώπη είναι του Λιμπεράλε, του Τιτσιάνο, του Ρούμπενς, του Ρέμπραντ, του Μέντολα, του Αλμπάνι, του Βερονέζε, του Γκόγια, των ποιητών όπου γης που μέρωσαν τα θηρία και των παραμυθάδων, των ερωτευμένων θεών και των ανήσυχων θνητών.

Μαγικός κόσμος!

Όλοι οι Βιεννέζοι που κάνει παρέα ,την βοηθούν ευγενικά, αβίαστα και ειρηνικά, για να ενηλικιωθεί, αφού μαθαίνει ότι το πρώτο σκίρτημα που ενεργοποιεί το ανθρώπινο πνεύμα είναι η φύση, η ομορφιά, ο έρωτας και η θεία μοίρα. Την βοηθούν να αντιμετωπίσει το κακό με τις αρχέγονες δυνάμεις που θα ανασύρει από το είναι της, να το νικήσει και να δοξαστεί.

Ο δάσκαλος της Γερμανικής την βοηθούσε να γνωρίσει και να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της. Τα κορίτσια στο χωριό της παντρεύονταν γύρω στα δεκαπέντε χρόνια τους και η ζωή τους ακολουθούσε μια αδιατάρακτη πορεία αιώνες τώρα. Όμως, εδώ, στη Βιέννη, έμαθε πως ο κόσμος δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Πως περιέχει μια ποικιλία συμπεριφορών, απόψεων και πρακτικών. Ζώντας σ΄ αυτήν την πόλη, μάθαινε μέρα με τη μέρα για όλο και περισσότερους ανθρώπους, όπως και για την πατρίδα που ακολουθούσε τον καθένα τους. Οι ιστορίες του χερ Φάουστ, της μαντάμ Σαντρίν, του Ρόμπους, της Σοφί, του Ιάνου, του ΡολάνΖανού, του Γιόχανσεν, της Ιάνθης και της Μπριγκίτ ήταν ομορφοστολισμένα παράθυρα που, όταν τα άνοιγαν, της έδειχναν έναν κόσμο πέρα από αυτόν που θα μπορούσε αυτή να δει. Η Βιέννη, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ρώμη, η Αθήνα, η Φλωρεντία, η Βενετία και τόσες άλλες πόλεις ήταν μαγικοί τόποι που προκαλούσαν τη φαντασία της. Όλες αυτές οι ιστορίες ήταν σαν ένα μυθιστόρημα που, γυρίζοντας ξανά και ξανά τις σελίδες του, ανακάλυπτε κάθε φορά καινούριους ήρωες, ακατάλυτα πάθη, πολεμιστές και δεσποσύνες, τροβαδούρους και θεατρίνους.

Κάθε μέρα, σε κάθε πόλη, φρέσκες σκέψεις γεννιούνται, όμορφοι πίνακες ζωγραφίζονται, συναρπαστικές μελωδίες ακούγονται, ενδιαφέροντα βιβλία γράφονται. Ο κόσμος αποτυπώνεται στον αέρα που τον περιβάλλει. Τι άλλο είναι οι σοφίες που ακούγονται; Τι είναι τα χρώματα πάνω σε έναν ζωγραφικό πίνακα; Και οι μελωδίες; Αυτό κι αν είναι θαύμα! Για μια στιγμή μονάχα έρχονται κι έπειτα χάνονται. Και όσα γράφονται; Ανοίγεις ένα βιβλίο και γεμίζεις συναισθήματα, που εναλλάσσονται την κάθε στιγμή, τόσο συναρπαστικά που δεν ξέρεις πόσο αληθινά ή πόσο ψεύτικα είναι.

Κλείνει τα μάτια της και φαντάζεται τη γη χωρίς όλα αυτά. Τη φαντάζεται γυμνή από κτίσματα, γυμνή από ανθρώπους, πανέμορφη μέσα στην αγριάδα της, εκρηκτική. Φαντάζεται τον Όλυμπο χωρίς τους θεούς του. Φαντάζεται τον Σαλαβριά (Πηνειό) χωρίς τις νεράιδες του. Φαντάζεται έναν κόσμο χωρίς ξωτικά, χωρίς μυθικούς ήρωες, χωρίς Μούσες και, πρέπει να το τονίσουμε αυτό, δεν νιώθει φτωχή, όχι μόνο μικρή νιώθει, ασήμαντη, ανύπαρκτη απέναντι στο μεγαλείο της φύσης. Και ναι, έχει μια αγωνία. Την αγωνία του Κτίστη. Όλα αυτά γύρω της πρέπει να πάρουν ζωή .Να δημιουργηθούν από την αρχή άντρες και γυναίκες, να αναδυθούν από τα νερά νεράιδες και ξωτικά, να γεννηθούν ήρωες και θεοί. Να σμιλευτούν ιστορίες και ονόματα στις ράχες των απάτητων βουνών, να δηλώσουν την παρουσία τους ο αέρας και οι ήχοι. Να ονοματιστούν τα ρυάκια, οι ποταμοί, η θάλασσα. Τα θαύματα να φανερωθούν. Δελφίνια και ίπποι με φλογώδες αίμα. Οι κάμποι να βλαστήσουν από ελάφια. Την κορφόπετρα να πατήσει με τη δυνατή οπλή του ο αίγαγρος. Τα κάστρα σαν μανιτάρια να φυτρώσουν μέσα στη νύχτα. Το κλάμα των νεογνών να συνταράξει τον κρυστάλλινο θόλο του ουρανού. Το κάλεσμα των τζιτζικιών. Η βοή των μυρμηγκιών…

Από την πρώτη μέρα που η Ευρώπη ήρθε στη Βιέννη, είχε την αίσθηση πως ο καθένας που την πλησίαζε έπλεκε τα αόρατα δίχτυα του γύρω της. Αν εξαιρέσουμε τους Ουγενότους Καμπρόλ (Ο μεσιέ Ζοζέφ Καμπρόλ, η μαντάμ Σαντρίν Καμπρόλ, οι τρεις κόρες τους, η Ντέβα-νύφη των υδάτων, η Αρντίβα-νύφη των υδάτων, η Επόνα-θεά των υδάτων στο γαλατικό πάνθεον και ο γιός τους Αντουάν), που, αν και δεν τους γνώριζε, μεγάλωσε με το όνομά τους και τους εμπιστευόταν όσο και τους γονείς της, όλοι οι άλλοι, από τον χερ Φάουστ μέχρι τον Γιόχανσεν και τον Ρολάν Ζανού τον φλύαρο αμαξά και από τον Ιάνο μέχρι την Μπριγκίτ και το μάγο Ρόμπους με τα μαγικά βιολιά του, της έδειξαν πως μαζί τους θα μάθαινε τον κόσμο από την αρχή. Πως αυτό το δίχτυ που άπλωναν γύρω της θα έδενε τη ζωή της με τη δική τους. Της άρεσε που μάθαινε και ξαναμάθαινε τον κόσμο. Τις περισσότερες φορές η ιστορία των προσώπων που γνώριζε έμοιαζε με μυθιστόρημα που το παρακολουθούσε σελίδα σελίδα και αδημονούσε να δει πώς θα εξελιχθεί και που θα καταλήξει.

Ο αδελφός της Ευρώπης, ο Νικήτας, εμπορεύεται στη Βιέννη, μεταξωτά, βαμβακερά, μάλλινα και δαντελωτά υφάσματα, γούνες και δερμάτινα και λινά και μουσελίνες.

Ο αδελφός της ο Νικήτας ήταν ερωτευμένος με την Επόνα Καμπρόλ. Ο Αντουάν έχει παράφορο έρωτα για την Μαριολέ, ο Γιόχανσεν ήταν παθιασμένος με την Ιάνθη, την Ευρώπη την είχε ερωτευτεί ο χερ Ιάνος Καβαλκάντε, ένας ευγενής διπλωμάτης, πλούσιος και ευπαρουσίαστος, αλλά που είναι αλαζόνας, επιπόλαιος άνθρωπος, αχόρταγος ηδονιστής και ο οποίος συγχρόνως ερωτοτροπεί και με την Μπριγκίτ.

Όταν ο έρωτας χτυπήσει τη θύρα στην καρδιά των ανθρώπων, ο κόσμος αποκαλύπτεται στην ολότητά του…

Η Ευρώπη κάνει μαθήματα Γερμανικών με έναν περίεργο δάσκαλο, τον Φάουστ, απόγονο του Γιόχαν Γκέοργκ Φάουστ και αυτός της δίνει να διαβάζει παράξενα βιβλία και τις λέει παράξενες ιστορίες. Μαθήματα βιολιού της κάνει ο Αντουάν Καμπρόλ. Κάνει παρέα με μια γυναίκα αμφιβόλου ηθικής, την σαραντάχρονη εταίρα, γεμάτη πνεύμα και ζωντάνια, την Μπριγκίτ και με ένα παλιό πολεμιστή του Ναπολέοντα, τον Γιόχανσεν και έναν περίεργο έμπορο που εμπορεύεται γούνες αστραχάν και κατσικίσια δέρματα, τον Ιωάννη Νέζη.

Γνωρίζει από τον Φάουστ, τον μαέστρο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν,που παλεύει με το δαιμόνιο που κατευθύνει το πνεύμα του, συνομιλεί με τον Θεό, αγγίζει τους άλλους με το πνεύμα του και του αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν έναν σκοπό και έναν ρόλο στη ζωή τους, γνωρίζει τον Υπουργό Εξωτερικών πρίγκιπα Μέτερνιχ, τον νεαρό μουσικό Σούμπερτ, την κοντέσα Λιχνόφσκι, τα καπηλειά, το καπηλειό Arcadia με τους παράξενους θαμώνες του, εκεί που μαζεύονται τα φαντάσματα των ποιητών και των ζωγράφων, τα θέατρα, το θέατρο της Βιέννης, το Αββαείο των Σκώτων, τους χορούς, το βαλς, τα μαγικά βιολιά, τις αίθουσες του χορού, τα πανέμορφα φορέματα, τις περίτεχνες κομμώσεις, τα πανάκριβα κοσμήματα, τις περίφημες βιτρίνες των μαγαζιών, τις αστραφτερές άμαξες, τα παλάτια, τα μέγαρα, τους δημιουργούς, τους ποιητές, τους αμαξάδες,…

Ακούει αμέτρητες ιστορίες και ιστορίες με ξωτικά, αλλά και όλες αυτές τις ιστορίες που έρχονται από παλιά και που, ενώ είναι αληθινές, μοιάζουν με ψεύτικες και οι άνθρωποι τις λένε και τις ξαναλένε με χαρά περισσότερο παρά με λύπη: όπως την ιστορία των αόρατων Κελτών, την ιστορία της αόρατης πόλης, στην οποία οι κάτοικοι δεν έχουν σκιές, την τραγική ιστορία της Βιέννης με την πολιορκία από τους Τούρκους, την ιστορία του Ουγκολίνο ηγεμόνος της Πίζας, την ιστορία του χερ Φάουστ και των δύο γυναικών του : της Λάουρα και της Αριάν, την ιστορία του Κρίστοφερ Μάρλοου, που έγραψε για τον δόκτωρ Γιόχαν Φάουστ, ότι πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, την ιστορία του Άμλετ του κληρονόμου του θρόνου της Δανιμαρκίας, που έγραψε ο Σαίξπηρ, την ιστορία του φαντάσματος του Βιργιλίου και της βασίλισσας της φαντασίας του, της Βεατρίκης, που έγραψε ο Ντάντε Αλιγκέρι, ο οποίος Ντάντε ανακάλυψε πως η κόλαση είναι ένα βασίλειο με αστείρευτες πηγές πλούτου, την ιστορία του συνθέτη Μότσαρτ, την ιστορία του Νταντόν, του Μαράζαν -Πωλ και του Ροβεσπιέρου στην Γαλλική Επανάσταση, την ζωγραφιά του Λιμπεράλε ντα Βερόνα με την ιστορία της αρπαγής της Ευρώπης που την έκλεψε ο Δίας αφού μεταμορφώθηκε σε ταύρο, την ιστορία της ειδυλλιακής Αρκαδίας και την λατινική επιγραφή «Etin Arcadiaego» που σημαίνει: «Ακόμα και στην Αρκαδία βρίσκομαι εγώ»-«ακόμα και στην ονειρική και ουτοπική Αρκαδία υπάρχει ο θάνατος», την ιστορία με το κορίτσι που βρέθηκε πνιγμένο κάτω στον Ντονάου (Δούναβης),την ιστορία του Δανού συγγραφέα Σάξονα του Γραμματικού, την ιστορία με τον Ναπολέοντα και όσους έχασαν τη ζωή τους στην εκστρατεία στην Ρωσία για χάρη του, τους Ουγενότους που σφάχτηκαν μέσα σε μια νύχτα, αυτούς που έμειναν χωρίς κεφάλι από τους επαναστάτες του Παρισιού, τους Δρυΐδες που δολοφονήθηκαν μέχρις ενός από τα σπαθιά των Ρωμαίων στο κάστρο Μόνα (νησί της Ουαλίας), τα θύματα των ιεροεξεταστών στη φλεγόμενη Σεβίλλη (κέντρο δίωξης των αιρετικών), την ιστορία του δάσκαλου και του μαθητή, του Σωκράτη και του Φαίδρου, την ιστορία του Δον Κιχώτη με τον Ροσινάντε και του Σάντσο Πάντσατου Μιγκέλ ντε Θερβάντες, την ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης του Γκλουκ και του Ρούμπενς, του Περσέα και της Ανδρομέδας, του Οδυσσέα και του Κύκλωπα, του Ρώμου, του Ρωμύρου του Ρούμπενς, του Αινεία και του πατέρα του Αγχίση, την Μήδεια του Ευριπίδη, του Σενέκα και του Κερουμπίνι, τις Πλειάδες τις κόρες του Άτλαντα, Τον Ταύρο με το κόκκινο μάτι, τον Αλτεμπαράν, την ιστορία της Λεονόρ, της Νιγκάμπε, του μονόφθαλμου Νέτι-του θυρωρού του κάτω κόσμου (έπος του Γκιλγκαμές),την ιστορία της Μεγάλης Πύλης του Πέρα Κόσμου και της αίθουσας της Αλήθειας…

Ώσπου στο τέλος αρχίζει προσκλητήριο απόντων: ο Γιόχανσεν με την Ιάνθη, ο Ιάνος, η Μπρίγκιτ, ο Αντουάν, η Μαριολέ, το μωρό της Επόνα και του Νικήτα, ο πατέρας της Ευρώπης, ο εξαφανισμένος Φάουστ…

Αν και είναι ογκώδες μυθιστόρημα 765 σελίδων, δεν θα σας κουράσει, διότι αιχμαλωτίζει τους αναγνώστες από την πρώτη γραμμή, χάρη στο συναισθηματικό του βάρος.

Διαβάζοντας Βλάσση Τρεχλή ο αναγνώστης κατανοεί πως δεν υπάρχουν απλές ιστορίες, και πως η τέχνη είναι απαραίτητη στη ζωή…

Είναι ένα συναρπαστικό ,εκρηκτικό και συγκλονιστικό βιβλίο.

Διαβάστε το.

Ο Βλάσσης Τρεχλής γεννήθηκε στο Αίγιο, όπου και ζει μέχρι σήμερα, από πατέρα πρόσφυγα. Σπούδασε κίνηση και μουσική και ευτύχησε να έχει καλούς δασκάλους: την Πολυξένη Ματτέυ και τη Μαρία Κυνηγού – Φλάμπουρα. Στο πέρασμα των χρόνων, ανακάλυψε πως τον γοήτευε η γλώσσα και η λογοτεχνία και ασχολήθηκε και με τα δύο από αγάπη. Στο χώρο της λογοτεχνίας είχε δάσκαλο τον Τάκη Σινόπουλο. Ζει σε μια επαρχιακή πόλη, κλείνοντας τα μάτια στα κακά της για χάρη όλων των καλών που του προσφέρει: μπορεί ακόμα να ακούει τα αηδόνια μέσα στη νύχτα, να βάζει μέρα μεσημέρι δυνατά στο πικάπ του τραγούδια του αγαπημένου του Μάνου Χατζιδάκι, να διαβάζει στίχους του Ανδρέα Κάλβου στη σκιά της κληματαριάς και να ταξιδεύει με τη σκέψη του στους τόπους όπου έζησε και περπάτησε εκείνος. Κυκλοφορούν τα βιβλία του: 1. Ταξίδι στη Λευκή Θάλασσα (Εκδόσεις Αρμός, 2006) 2. Το αρχαϊκό χαμόγελο του Μάνου Χατζιδάκι (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2011) 3. Ανδρέας Κάλβος. Το χαμένο πορτραίτο (Εκδόσεις Κέδρος, 2014) 4. HotelNewYork (Εκδόσεις Κέδρος, 2015).