Νομίζω ότι με επηρέασαν οι μικρές ιστορίες των Τσάντλερ και Χάμετ. Νουβέλες που δεν ξεπερνούν τις 17.000 λέξεις με γρήγορο ρυθμό. Τις έχω διαβάσει όλες πάνω τρεις φορές την κάθε μία και ίσως γι αυτό και εγώ ακολουθώ την μικρή φόρμα. Ήθελα να φτιάξω ένα ντεντέκτιβ που να είναι ο παλιός τύπος του μοναχικού τιμωρού με τον δικό του κώδικα ηθικής και μεθόδους που συχνά κινούνται στα όριο της νομιμότητας.

Το κύκλωμα ξεκίνησε ως ιδέα από μια υπόθεση του αστυνομική δελτίου την οποία έπλασα στην συνέχεια και ανέπτυξα βάζοντας και άλλα στοιχεία. Ως τίτλος το «κύκλωμα» δεν ξέρω ακριβώς πως προέκυψε. Θέλω να πω δεν το σκέφτηκα απλώς ήρθε μόνο του ως ιδέα.

Μιλάμε για ανθρώπους που ζουν μια ζωή παραβατική αν και όχι πάντα περιθωριακή (δηλαδή πολλές φορές οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια κανονική ζωή ως βιτρίνα). Μόνο με σκληρότητα και πειθαρχία μπορείς να χτίσεις μια εγκληματική οργάνωση.

Εξαρτάται τι θέλεις να γράψεις. Υπάρχουν ιστορίες που είναι ρεαλιστικές και κάποιες άλλες που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Το «Φόνος στο Οριεν Εξπρες» της Αγκάθα Κρίστι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα κι ωστόσο είναι μια από τις κορυφαίες αστυνομικές ιστορίες όλων των εποχών. Νομίζω πως σε τελική ανάλυση σημασία ζητούμενο είναι η ατμόσφαιρα διότι αυτό σαγηνεύει τον αναγνώστη.

Η αστυνομία ξεκινάει τις έρευνες πάντα από το οικείο περιβάλλον. Σήμερα υπάρχουν τα σόσιαλ μίντια για να δώσουν πληροφορίες για την ζωή και τον κύκλο του θύματος μιας δολοφονίας.

Ναι είναι αλήθεια. Δεν χρειάζεται να μεταφέρει κανείς τον τόπο δράσης σε άλλη χώρα. Η Αθήνα είναι εξίσου μυστηριώδης και παραβατική την νύχτα με κάθε σύγχρονη μεγαλούπολη.

Έχουν απόλυτη σχέση. Η διαφθορά φτάνει πολύ ψηλά...

Νομίζω ότι ο άνθρωπος το έχει μέσα στου το έγκλημα από την εποχή του Καϊν και του Άβελ και όπως γράφει ο Καραγάτσης(Κίτρινος Φάκελος) είμαστε περισσότερο σπορά του Κάϊν. Με την προσωπική εκδίκηση, την αυτοδικία, θα καταπιαστώ σε επόμενη ιστορία του αστυνόμου Λάμπρου.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν τεχνικές για να γράψεις μια καλή ιστορία. Το ζητούμενο είναι η ατμόσφαιρα και να πετυχαίνεις να κρατάς τον αναγνώστη σε αγωνία για το τι θα γίνει. Πως θα το πετύχεις νομίζω δεν διδάσκεται.

Διαβάζουν οι Ελληνίδες. Θα ήθελα να αρχίσουν να διαβάζουν και οι άνδρες. Γι αυτό είμαι της ότι το αστυνομικό πρέπει να ξανασυστηθεί στο αντρικό αναγνωστικό κοινό.

Από Έλληνες συγγραφείς τον "Σκοτεινό Λαβύρινθο" του Αζαριάδη για την ρεαλιστική απεικόνιση της νύχτας, και για τους κοφτερά άμεσους διαλόγους του. Από ξένους συγγραφείς δυσκολεύομαι να πω αλλά μάλλον θα έλεγα το "Μυγόχαρτο" του Χάμετ το οποίο πρέπει να έχω διαβάσει εφτά η οχτώ φορές.