Ξεκίνησε το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ το 1961 στο μεγαλύτερο Πρακτορείο Φωτογραφικών Επικαίρων της εποχής, την «Ένωση». Στην αρχή το έκανε περισσότερο για να ευχαριστήσει τη μητέρα του, που δεν ήθελε να φύγει και πάλι στο εξωτερικό μετά από μια απουσία πέντε χρόνων στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία.

Στη συνέχεια, μαγεύτηκε τόσο πολύ από την εμφάνιση της πρώτης του ασπρόμαυρης φωτογραφίας, ώστε της αφοσιώθηκε ολόψυχα. Στην «Ένωση» εργάστηκε μέχρι και το 1964, και ασχολήθηκε με καθημερινό ρεπορτάζ και διάφορες καμπάνιες στις εφημερίδες και τα περιοδικά.

Το 1964 του πρότειναν να συνεργαστεί με το ASS/Press, όπου και παρέμεινε μέχρι τα τέλη του 1996. Όλα αυτά τα χρόνια ταξίδεψε αμέτρητες φορές σ’ ολόκληρο τον κόσμο για να καλύψει γεγονότα -ευχάριστα και δυσάρεστα- που στάθηκαν σταθμοί στην ιστορία του 20ού αιώνα.

Το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ, όμως, που κάνει, είναι δύσκολο και ριψοκίνδυνο. Πάντα θα τον ακολουθούν οι εικόνες φρίκης του πολέμου που έζησε… κάποιες ριπές ενός αυτόματου όπλου στα πόδια του, μια νάρκη που από τύχη και μόνο δεν την πάτησε, τα βλήματα που τραγουδούσαν δίπλα του σε απόσταση αναπνοής. Ίσως γι’ αυτό πολλοί τον αποκαλούν και πολεμικό ανταποκριτή. Πιστεύω όμως ότι η ταυτότητά του τα λέει όλα: «Φωτορεπόρτερ». Ένας φωτορεπόρτερ που βρέθηκε στο Πολυτεχνείο τη βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973, ή στην Ακρόπολη κάποιο πρωί του 1965 κοντά στη Μελίνα Μερκούρη…


Ερ. Για ποιο λόγο γράφετε;
Απ. Χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, απλά αφηγητή της συγκλονιστικής, περιπετειώδους και επικίνδυνης ζωής του φωτορεπόρτερ, έχω γράψει δύο βιβλία. Το πρώτο πριν περίπου 10 χρόνια, με τον τίτλο “Αναμνήσεις ενός Έλληνα Φωτορεπόρτερ” από τις εκδόσεις Ποταμός, και το δεύτερο πριν δύο μήνες, με τον τίτλο “Ζην επικινδύνως” από τις εκδόσεις Μένανδρος. Όμως, κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι ότι από τότε είχα την τέρψη και ικανοποίηση να συγκεντρώνω τους συνομήλικούς μου στα σκαλοπάτια του σπιτιού μου και να τους αφηγούμαι διάφορες ιστορίες και παραμύθια επί ώρες και πολλές φορές επί μέρες, γι’ αυτό και μου είχαν κολλήσει τον τίτλο του παραμυθά.
Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι μου αρέσει να γράφω (να αφηγούμαι) για τα σημαντικά γεγονότα που έχω ζήσει και θέλω να τα μοιράζομαι με όσους περισσότερο μπορώ και ειδικά με νέους και νέες που σκοπεύουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφου και όχι μόνο.

Ερ. Ποια βιβλία έχετε γράψει;
Απ. Το είδος των βιβλίων μου δεν θα μπορούσε να αφορά τίποτε άλλο, εκτός από τα πραγματικά γεγονότα που έχω ζήσει στα 40 χρόνια ως φωτορεπόρτερ του Αμερικανικού πρακτορείου ειδήσεων Associated Press και την ποικιλία των μεγάλων και σημαντικών γεγονότων του τελευταίου μισού του περασμένου αιώνα μας.
Μέσα στις 360 σελίδες του “Ζην επικινδύνως” υπάρχουν 395 φωτογραφίες, με σκοπό να απεικονίσουν τα 7 μέρη και 52 κεφάλαια των αφηγήσεών μου και φυσικά να πλαισιώσουν και να συμπληρώσουν την αφήγηση. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να φέρω τους αναγνώστες δίπλα μου και να τους κάνω να καταλάβουν τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις και τους κινδύνους τη στιγμή που ακούγεται το “Κλικ” της φωτογραφικής μηχανής. Γιατί, όταν όλοι μας βλέπουμε μια φωτογραφία και την κρίνουμε ως καλή ή κακή, δεν ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες τραβήχτηκε και ακόμη περισσότερο δεν γνωρίζουμε την ψυχολογική κατάσταση του φωτορεπόρτερ που την τράβηξε. Αυτό προσπάθησα να κάνω… Αν τα κατάφερα ή όχι, θα μου του πουν οι αναγνώστες.

Ερ. Από πού εμπνέεστε;
Απ. Πηγή έμπνευσης δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την ίδια μου τη δουλειά, την οποία έκανα επί 40 χρόνια και έχει να μου προσφέρει άφθονες πληροφορίες, ικανές να γράψω πολλά βιβλία μέσα από τις χιλιάδες εμπειρίες, καλές και κακές. Οι γνωριμίες με Βασιλιάδες, Πρωθυπουργούς, αρχηγούς ξένων χωρών, μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, μεγάλους καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένους, αλλά και με τους πολέμους, τις επαναστάσεις, σεισμούς και πλημμύρες, με ναρκομανείς και ανθρώπους του υποκόσμου, όλα αυτά μαζί και ένα - ένα χωριστά νομίζω ότι είναι πηγές έμπνευσης, οι οποίες πρέπει να συνοδεύονται πάντα από ειλικρίνεια και σωστή δεοντολογία.

Ερ. Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντήσατε για να γράψετε και να εκδόσετε το βιβλίο σας «Ζην επικινδύνως», εκδόσεις Μένανδρος;
Απ. Το τελευταίο βιβλίο μου είναι το “Ζην επικινδύνως” και δεν αντιμετώπισα δυσκολίες καθώς περιέχει ένα μέρος της 40χρονης δουλειάς μου, και λέω ένα μέρος γιατί είναι αδύνατον να χωρέσουν σε ένα βιβλίο 360 σελίδων όλα τα γεγονότα και οι καταστάσεις μιας τόσο μεγάλης και περιπετειώδους ζωής. Συνοπτικά, μπορώ να αναφέρω μερικά γεγονότα που έγραψαν ιστορία στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό.
1961-1967: Έντονη πολιτική δραστηριότητα στην Ελλάδα με την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην εξουσία η Ένωση Κέντρου, η αποστασία, ο Ανένδοτος του Γέρου.
1967-1974: Στρατιωτικός Νόμος-Χούντα στην Ελλάδα για επτά χρόνια, συλλήψεις, δίκες στα στρατοδικεία, εξορίες κ.ά. Κατάληψη Νομικής, Πολυτεχνείο 17η Νοεμβρίου 1973, ανατροπή Γεωργίου Παπαδοπούλου από Δ. Ιωαννίδη, Κύπρος, Μεταπολίτευση, επιστροφή πολιτικών, 24 Ιουλίου 1974 Ορκωμοσία Κ. Καραμανλή, οικουμενική κυβέρνηση, μέχρι και το 1997 που βγήκα σε “άδεια”, δεν μου αρέσει η λέξη “σύνταξη”...
Και βεβαίως ο πόλεμος των 6 ημερών 1967 ήταν η αρχή, μετά ήρθαν ο πόλεμος του Λιβάνου, επί δέκα ολόκληρα χρόνια το έκανα “Παγκράτι-Κυψέλη”, Ιράκ-Ιράν, Ανατροπή του Σάχη της Περσίας, Αφρική, βαλκάνια κ.ά. Και φυσικά πολλά μεγάλα αθλητικά γεγονότα...
Για την έκδοση του βιβλίου μου δεν συνάντησα μεγάλη δυσκολία, καθώς η καλή και συνεργάσιμη επαφή με τον εκδοτικό οίκο Μένανδρος είχαν ως αποτέλεσμα να τυπωθεί σύντομα και να εκδοθεί όπως το επιθυμούσα.

Ερ. Έχετε άλλες δραστηριότητες πέρα από τη συγγραφή;
Απ. Δραστηριότητες πολλές… Καταρχήν είμαι λάτρης της θάλασσας και έχοντας ως γνώμονα το «Νους υγιής εν σώματι υγιή» και όντας «Μποξέρ» για πολλά χρόνια η άσκηση είναι προτεραιότητά μου. Τρέξιμο, κολύμπι, διάβασμα, ακούω μουσική και βεβαίως δεν αποχωρίζομαι τη φωτογραφική μου μηχανή. Συνεχίζω να φωτογραφίζω ό,τι μου αρέσει πλέον. Επίσης, καλλιεργώ στον μικρό μου κήπο, μαρούλια, κρεμμύδια, κουκιά, πιπεριές και ό,τι άλλο εποχιακό προκύψει.