Όσο κι αν το θέμα αποτελεί παιδική μυθιστορία, δηλαδή παραμύθι, δεν παύει να αντικατοπτρίζει καταστάσεις που σχεδόν καθημερινά προκύπτουν. Βέβαια όλες οι επόμενες σκέψεις μου, μεταφορικά, αφορούν σε συμβάντα και γεγονότα.

Επειδή, λοιπόν, λίγο ως πολύ όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί κι όσο αν αυτή η αίσθηση είναι βαθιά καταχωνιασμένη έρχονται στιγμές που αναδύεται και βγαίνει στην επιφάνεια. Μας κατακλύζει και μας χαρίζει μια ανάλαφρη και ανεπιτήδευτη παιδικότητα, την οποία οι περισσότεροι - με μεγάλη προσπάθεια - κρύβουμε τεχνιέντως, λόγω των επικρατουσών «κοινωνικών συνθηκών», φοβούμενοι μήπως κακοχαρακτηρισθούμε.

Ωστόσο, καθένας μας αντιδρά σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως είναι φυσικό, με διαφορετικό τρόπο και μετέρχεται επιλογών που συμβαδίζουν με τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία, την εκπαίδευση και τέλος την παιδεία του.

Δεν εξαιρούμαι βέβαια εγώ από αυτόν τον κανόνα κι όταν περιπίπτω σε αντίστοιχη κατάσταση, προσπαθώ να εξισορροπήσω αυτόν τον παλιμπαιδισμό, ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας πολύ δοκίμια, φιλοσοφία, αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή γραμματεία, καθώς και πολιτικοκοινωνικά και κυρίως ιστορία. Η μουσική όμως πιστεύω ότι μου γεμίζει αυτή την χρονική απόσταση της ηλικίας, μεταξύ του κάποτε και του τώρα. Μουσική βυζαντινή, παλιό ροκ όπως και επιλεγμένη κλασική μουσική. Με έκπληξη δε ανακάλυψα ότι αρκετά κομμάτια της ροκ μουσικής εμπεριέχουν «δρόμους» βυζαντινής μουσικής! Αυτό δε συμβαίνει όταν εμβαθύνουμε στα ακούσματα βεβαίως.

Τέλος, άλλος ένας τρόπος διαφυγής μου, είναι τα… παιδικά κόμικς! Άντε, θα πείτε ίσως πάει αυτός αποτρελάθηκε… Έλα όμως που δεν ξέρω ποιος κατέχει τη γνώση και το… τρελόμετρο. Αφήνω όμως στους «ειδικούς» αυτή την προσέγγιση.

Μου αρέσαν, λοιπόν, από παλιά οι σειρές με τα στρουμφάκια. Ξέρετε, είναι εκείνα τα ανθρωπάκια τα ντυμένα στα μπλε που ζούσαν σε ένα χωριό (δεν έχει σημασία μικρό ή μεγάλο). Για την ιστορία πάντως η σειρά του κόμικ είναι δημιούργημα του Βέλγου καρτουνίστα Πεγιό και η πρώτη εμφάνισή της ήταν στις 23 Οκτωβρίου 1958 στο γαλλοβελγικό περιοδικό κόμικ «Σπιρού και Φαντάζιο». Στην Ελλάδα ωστόσο έγινε γνωστή, τηλεοπτικά, την δεκαετία του 1980. Περιέχει πολλούς χαρακτήρες που λίγο ως πολύ προσδιορίζουν με σημερινές φιγούρες εξουσίας και μη…

Τέλος πάντων, αρχηγός του χωριού είναι ο Μπάμπα Στρουμφ ο οποίος θέλει να έχει τον έλεγχο των πάντων στο χωριό. Προΐσταται βέβαια του ΔΣ κι έχει διαλέγει για βοηθούς του μερικά στρουμφάκια που δεν μπορούν ή δεν θέλουν, για δικούς του λόγους το καθένα, να εγείρουν ανάστημα ακόμα κι όταν βλέπουν το άδικο. Από φόβο ίσως ή και ολιγοψυχία, ή ακόμα από ανικανότητα να αρθούν στο απαιτούμενο ύψος των εκάστοτε περιστάσεων.

Εν πάση περιπτώσει ο Μπάμπα Στρουμφ επέλεξε για διευθύνοντα τις διαδικασίες του Συμβουλίου τον Σπιρτούλη, ο οποίος εκ της θέσεώς του έχει πολλές αρμοδιότητες και πρέπει να κρατάει όσο μπορεί την τάξη και να διευθύνει τις συζητήσεις. Έλα όμως που στα δύσκολα υπολείπεται και αδυνατεί να επιβάλλει τα προβλεπόμενα, καθώς και να κρατάει τις δέουσες αποφάσεις και θέσεις απέναντι σ’ όσους έχουν ζητήσει να παρέμβουν και να εκθέσουν τη γνώμη τους για οποιοδήποτε θέμα. Εννοείται πως στο Συμβούλιο συμμετέχουν κι άλλες «φυσιογνωμίες», όπως ο Γκρινιάρης, ο Μελένιος, ο Σκουντούφλης, ο Χουζούρης καθώς και η Στρουμφίτα η οποία εκπροσωπεί τον γυναικείο πληθυσμό του χωριού.

Προέκυψε, που λέτε, ανάγκη συζήτησης κι αντιμετώπιση του μόνιμου κινδύνου που ακούει στο όνομα Δρακουμέλ, ενός μαυροντυμένου μάγου - με καπέλο σαν ανεστραμμένο χωνί - ο οποίος εποφθαλμιούσε πάντα την αρπαγή και προσάρτηση του χωριού, όπως κι άλλων στρουμφοχωριών, στο βασίλειό του, φυσικά για οικονομικούς λόγους.

Όλοι, λοιπόν, στο Συμβούλιο, εκόντες και άκοντες ενέκριναν τις αποφάσεις του Μπάμπα Στρουμφ σε πείσμα πολλών αντιδράσεων, σιωπηλών και μη, αρκετών κατοίκων της κοινότητας. Το θέμα συζήτησης ήταν η πρόσκληση του Δρακουμέλ στο χωριό τους ως δείγμα πολιτισμού και καλής θέλησης και να τον ανακηρύξουν επίτιμο δημότη της κοινότητάς τους. Ο Μπάμπα Στρουμφ, υπακούοντας σε προτάσεις άλλων επέβαλε την απόφαση αυτή με την σύμφωνη γνώμη μόνον των δικών του συμβούλων, παρά τις αντίθετες θέσεις και αντιρρήσεις μελών του συμβουλίου, τα οποία με τεκμηριωμένες ιστορικά θέσεις σχετικά με το «ποιόν» του προσκληθέντος Δρακουμέλ.

Έτσι έβαλαν τον λύκο στο μαντρί! Εκείνος δε άλλο που δεν ήθελε. Δυστυχώς όμως η ανώτατη ηγεσία που έβλεπε εκ του μακρόθεν τα τεκταινόμενα, σιωπούσε (παρά τις αντίθετες απόψεις), όντα άνευρη, ανήμπορη και κατατονική όπως ήταν. Μερικά όμως στρουμφάκια, ανιστόρητα, άξεστα και αγενή (ως εκ φύσεως κι έλλειψης παιδείας) ξιφούλκησαν θορυβωδώς (ξεχνώντας ότι και οι ντενεκέδες παράγουν θόρυβο), εναντίον εκείνων που διαφωνούσαν κι είχαν άλλη άποψη, άνευ αντεπιχειρημάτων ή αντιλόγου δομημένου πετώντας «την μπάλα στην κερκίδα». Μόνο φωνασκίες χωρίς να επιδείξουν ίχνος ευγένειας ή έστω περιέργεια κι ενδιαφέρον στα ιστορικά επιχειρήματα των «αντιφρονούντων»! Κατά τα άλλα ο Μπάμπα Στρουμφ, ο Σπιρτούλης και το λοιπό… άγημα έδειχναν περήφανοι γιατί επετέλεσαν την εντολή… «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»!

Βρε παιδί μου ακόμη και στο στρουμφοχωριό, το μπλέξιμο κι η αλληλεξάρτηση των εξουσιών διαγκωνίζεται με την καθημερινότητά μας, με ανεπανάληπτες ομοιότητες προσώπων, παροικούντων στην… Ιερουσαλήμ μας!

Παρόλα αυτά όμως και σε πείσμα πιθανών χαρακτηρισμών για τις… παλιμπαιδικές μου στιγμές εκρήξεων, θα συνεχίσω μανιωδώς, ίσως και εμμονικά να ανακαλώ το παιδί από μέσα μου, όταν βλέπω το τι συμβαίνει στο χωριό μας, συνεχίζοντας να παρακολουθώ αυτή την παιδική σειρά κόμικ. Με μεγαλύτερη ευλάβεια θα ενσκήπτω στην πνευματοτροφή που προσφέρει η Βυζαντινή Μουσική, όπως επίσης στην εμβριθή ακρόαση της «εγκεφαλικής μουσικής» των Pink Floyd (ακούστε παρακαλώ με προσοχή τα κομμάτια Mother και Comfortably nub, για τους Βυζαντινούς δρόμους που εμπεριέχουν και θα με θυμηθείτε). Επιπροσθέτως μελετήστε τους στίχους του Eye in the Sky των Allan Parson’s project, για να επιβεβαιώσετε αυτά που τόλμησα να σας μεταφέρω. Ένας στίχος λέει «Don’t leave false illusion behind» που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «Μην αφήνεις πίσω σου ακόμη και ψεύτικες ψευδαισθήσεις…».

Άντε πάλι τα κατάφερα και σε λίγο ξημερώνει. Να όψεσθε στρουμφάκια… Σας ευχαριστώ όμως γιατί σας γνώρισα και μάλιστα από κοντά…

Αφού σας ευχαριστήσω όλους εσάς που με υπομονή κι ευγένεια ενσκύψατε και γίνατε κοινωνοί των σκέψεών μου θα ήθελα να τις αφιερώσω από καρδιάς στον φίλο Γ.Λ. γιατί με αποκαλεί Μπάμπα Στρουμφ, χωρίς να μου εξηγεί τον λόγο. Ωσαύτως τις αφιερώνω σ’ αυτούς που γνωρίζουν, αλλά σιωπούν, ξεχνώντας ότι η σιωπή τους γίνεται σύμμαχος αυτών που δεν αξίζουν κι ρίχνουν νερό στον διάτρητο μύλο τους. Η ευγένεια, σαν αξία, απαιτεί ενίοτε την έκφραση συγνώμης απ’ αυτούς που είτε δεν μπορούν είτε η αλαζονεία δεν τους το επιτρέπει… κι εννοώ κάθε στρουμφοπαρέα!

Έρρωσθε και χαίρετε.