Τελευταία Νέα
Αναρτήθηκε στις:18-06-25 12:37

«Αθωότητα»: Β. Ραπτόπουλος, εκδόσεις Κέδρος 2025


Το βιβλίο η «Αθωότητα» αποτελεί διασκευή, ίσως μεταφορά στα καθ΄ ημάς, της κλασσικής νουβέλας του Τζον Στάινμπεκ «Άνθρωποι και ποντίκια». Η ιδιαιτερότητα αυτής της διασκευής είναι ότι σε μεγάλο βαθμό αντέγραψε ο συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος όχι μόνο τη δομή, το ύφος και τους χαρακτήρες του πρωτοτύπου, αλλά συχνά ακόμη και τα ίδια τους τα λόγια (ή τα ονόματα - πρωταγωνιστές του Στάινμπεκ είναι οι Τζωρτζ και Λένι - Τζώρτζης και Λένος, στην «Αθωότητα» του Β. Ραπτόπουλου).

Σε πολλά πράγματα ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος βασίστηκε στη φαντασία του, όσο και στη ζωή του, αφού η «Αθωότητα» δεν παύει να είναι ταυτόχρονα, κι ένα γραπτό βαθύτατα αυτοβιογραφικό.

Καλοκαίρι, 1975. Δυο κολλητοί συμμαθητές από το Περιστέρι πιάνουν δουλειά ως φορτοεκφορτωτές σε μια αχανή αποθήκη στον Κολωνό. Γύρω τους, ένας αλλόκοτος θίασος από σκληροτράχηλους ή καλόψυχους εργάτες, τον μοχθηρό γιο του αφεντικού τον Χάρη ή Μπούκλα ή Βαζελίνη και την προκλητική και απελπισμένη γυναίκα του, την Γιούλα ή Ανάφτρα.

Ο Λένος Κωνσταντινίδης. Ένας γίγαντας με πρόσωπο και, κυρίως, με καρδιά μικρού παιδιού, ένας πελώριος καθυστερημένος έφηβος, τρομερά δυνατός και σβέλτος, αλλά ο μεγαλύτερος βλάκας του κόσμου, ο μεγαλύτερος μπελάς στον κόσμο, που περπατούσε σαν αρκούδα, σέρνοντας ελαφρώς τις ποδάρες του και με τα ογκώδη χέρια του να κρέμονται στα πλευρά του, λες και ήταν σπασμένα. Όταν τους έβλεπαν μαζί, και τους έβλεπαν πολύ συχνά, μοιάζανε το αντίθετο ο ένας του άλλου. Ιδίως, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Τζώρτζης (Γιώργος Αλεξανδρής) ήταν μικροκαμωμένος, και σβέλτος, και ξύπνιος• όχι ο Αϊνστάιν, αλλά σίγουρα πολύ πιο ξύπνιος από τον Λένο, το βλακόμετρο...

Του Λένο του άρεσαν τα κουνέλια, τα σπουργίτια, τα γατάκια, τα σκυλάκια και τα μαλλιά των κοριτσιών! Ό,τι είχε γούνα, και φτερά, και μαλλί, κι ήταν απαλό, του άρεσε να το πιάνει και να το χαϊδεύει. Δεν είχε κακό σκοπό. Του άρεσε να μαζεύει νεοσσούς σπουργιτιών, που έπεφταν από τα δέντρα και τρελαινόταν να τα χαϊδεύει ο αγαθιάρης Λένο. Όμως ήταν τόσο δυνατός που αρκετές φορές τους έσπαζε το λαιμό των σπουργιτιών, δηλαδή τα έπνιγε με τα χέρια του, χωρίς να το θέλει…

Αυτοί οι δύο νέοι ήταν πολύ μόνοι .Μπορεί και να ήτανε οι πιο μοναχικοί άνθρωποι στον κόσμο! Δεν είχαν οικογένεια, δεν είχαν κανένα. Ο πατέρας του Λένο είχε το μυαλό του στο ποτό και ο πατέρας του Τζώρτζη τον είχε παρατήσει και έμενε με μια πιτσιρίκα, μια κομμώτρια… Οι μανάδες τους είχαν πεθάνει. Ήτανε ολομόναχοι. Δεν είχανε κανέναν, δεν είχανε τίποτα, δεν περιμένανε τίποτα από κανέναν. Αλλά είχανε ο ένας τον άλλον. Ήταν πολύ αγαπημένοι φίλοι.

Και ονειρεύονταν πολύ και οι δυο. Ανεφάρμοστα όνειρα. Μπορεί. Θα πιάνανε δουλειά στην Αποθήκη, θα μαζεύανε λεφτά, και κάποια στιγμή θα πιάνανε ένα σπίτι με κήπο κοντά στη θάλασσα, και θα είχανε κουνέλια εκεί πέρα. Θα είχανε κουνελοφωλιές και θα τάϊζε ο Λένο τριφύλι τα κουνέλια, που θα γεννούσανε ασταμάτητα και θα τα χάϊδευε, θα τα έπαιρνε στην αγκαλιά του και θα τα χάϊδευε όσο τραβούσε η ψυχή του! Κουνέλια με διάφορα χρώματα, τριχωτά, με γούνα, απαλά κι ωραία κουνέλια!

Το μόνο κακό ήταν που ο Λένο με τις βλακείες του έβαζε συνεχώς σε μπελάδες τον Τζώρτζη.

Ο Λένο θα κάνει ένα πολύ κακό πράγμα! Το πιο κακό πράγμα που είχε κάνει ποτέ του. Το πιο κακό πράγμα του κόσμου! Θα γινόταν θηρίο ο Τζώρτζης. Θα βρίσκανε τον μπελά τους. Στραβώσανε τα πράγματα. Έπρεπε τώρα να πάει στη Θάλασσα. Να κρυφτεί κάτω απ΄ το αλμυρίκι, μέχρι να΄ ρθει ο Τζώρτζης να τον βρει. Να κρυφτεί εκεί και να τον περιμένει. Έτσι του είχε πει…

Μια ιστορία για τη φιλία, τα χαμένα όνειρα, τις ενοχές που βαραίνουν τη συνείδησή μας και τη λύτρωση που, ίσως, φέρνει η συγγραφή.

Ένα καλοκουρδισμένο μυθιστόρημα, αβίαστα προκλητικό και σύγχρονο.

Ο λόγος του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ορμητικός, σε παρασύρει με την ταχύτητά του στη δίνη των γεγονότων, οι πληροφορίες έρχονται καταιγιστικές, σε βομβαρδίζουν. Οι προτάσεις μικρές, αλλά κοφτερές.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος αποφεύγει το μελό με στοιχεία χιούμορ και λεπτής ειρωνείας που προσφέρουν στον αναγνώστη τη συναισθηματική ισορροπία και τη νηφαλιότητα που απαιτείται, επιτρέποντάς του να παρακολουθεί αβίαστα τη συνέχεια του λόγου του.

Διαβάστε το.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος (Αθήνα, 1959) έχει δημοσιεύσει περισσότερους από είκοσι τίτλους μυθοπλασίας, πέντε βιβλία με εξομολογητικά δοκίμια και άλλα κείμενα, και μία συλλογή-σύνθεση με μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έργα του έχουν εκδοθεί σε ξένες γλώσσες και έχουν διασκευαστεί για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Κώστας Α. Τραχανάς



img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

    img
    img