Αναρτήθηκε στις:28-01-25 18:38

Κινδύνεψε να χάσει το γιο της στο δυστύχημα των Τεμπών και ζητάει απαντήσεις!


Της Ειρήνης Κατσούλα



Ο λόγος για τη Χαρά Βρατσίστα, μητέρα του Γιώργου, που εκείνο το μοιραίο βράδυ επέβαινε στην επιβατική αμαξοστοιχία με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος επρόκειτο να επιστρέψει από την εκδρομή του στο σπίτι του την προηγούμενη ημέρα, όμως τελευταία στιγμή άλλαξε το εισιτήριό του και μπήκε στο φονικό τρένο. Μετά το δυστύχημα, καθώς ήμουν η πρώτη που επικοινώνησα δημοσιογραφικά με την κα Βρατσίστα, μετέφερα τις αρχικές πληροφορίες ότι και τα δύο παιδιά από την Άρτα που επέβαιναν στην αμαξοστοιχία, ήταν καλά χωρίς να έχουν τραυματιστεί. Οι ώρες τότε ήταν πολύ δύσκολες, κι ακόμη πιο δύσκολα ήταν τελικά τα δύο χρόνια που ακολούθησαν, καθώς τα ρεπορτάζ και οι φωτογραφίες από τις συγκεντρώσεις σε πληθώρα πόλεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό πριν δύο ημέρες αποδεικνύουν ότι ο κόσμος ζητάει απαντήσεις, ότι υπάρχει συγκάλυψη κι ότι απόδοση δικαιοσύνης δεν ζητούν μόνο οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά και όλη η Ελλάδα. Μεγαλειώδης ήταν η συγκέντρωση και στην Άρτα, με δύο διαφορετικά αρχικά σημεία συγκέντρωσης των πολιτών. Ωστόσο, το μήνυμα πέρασε ξεκάθαρα: τίποτα πια δεν μπορεί να μείνει στο σκοτάδι της αφάνειας!

Αμέσως μετά τη συγκέντρωση, επικοινώνησα εκ νέου με την κα Βρατσίστα και μιλήσαμε για πολλή ώρα… Η ίδια δυστυχώς νοσούσε από Covid και δεν ήταν δυνατό να δώσει το παρών στις διαμαρτυρίες, όμως με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε από το πρωί της Κυριακής τα ρεπορτάζ και τις ζωντανές συνδέσεις με τους χώρους των διαμαρτυριών, όχι μόνο στην Άρτα και την Αθήνα, αλλά και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών θα μπορούσε να είχε χάσει το παιδί της, τον γιο της! Ο ίδιος επέβαινε στο τέταρτο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας και, για καλή του τύχη, κατά την ώρα του δυστυχήματος δεν τραυματίστηκε καν. Βγήκε μέσα από τα συντρίμμια ακέραιος, μέσα σε ένα σκηνικό που θύμιζε “αποκάλυψη”, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στην ερημιά, με κραυγές ανάγκης βοήθειας και πόνου να ακούγονται γύρω του και με τη θέα των μπροστινών βαγονιών να έχουν εκτροχιαστεί και να καίγονται ολοσχερώς μπροστά στα μάτια του!

Ο χρόνος θα μπορούσε να είχε σταματήσει και για την ίδια, εκείνη τη μοιραία νύχτα, όπως σταμάτησε για τους συγγενείς και τους οικείους των 57 θυμάτων αυτής της τραγωδίας. Ο γιος της είχε προγραμματίσει να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη ημέρα, όμως τελευταία στιγμή άλλαξε το εισιτήριό του… για την επομένη, παίρνοντας μια θέση στο τέταρτο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας που θα έμελλε να εκτελέσει τη μοιραία διαδρομή! Ο ίδιος βγήκε σώος από το δυστύχημα, σώος στο σώμα, διότι η ψυχή πάντα θα φέρει τα δικά της βαθιά τραύματα μετά από ένα τέτοιο συμβάν.

Όμως, αυτή η “δεύτερη ευκαιρία” στη ζωή, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι, δεν μπορεί παρά να έχει φέρει μαζί της αλλαγές τόσο στη ζωή της κας Βρατσίστα όσο και του γιου της. Όπως τόσοι γονείς, έτσι και η ίδια ζητά απαντήσεις!!! Και η ίδια θέλει να μάθει την αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη, γιατί εκείνη τη μοιραία νύχτα, ένιωσε ότι σταμάτησε ο χρόνος για την Ελλάδα! Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε ανέμελα σε μια χώρα που δεν αισθανόμαστε ασφαλείς, δεν μπορούμε να παραστήσουμε ότι ποτέ δεν συνέβη το τραγικό δυστύχημα, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σε ένα δρόμο γεμάτο αναπάντητα ερωτηματικά… Κι αυτό η ίδια η κα Βρατσίστα το γνωρίζει καλά.

“Δεν μπορεί να συνεχιστεί η συγκάλυψη! Οι ζωές όλων μας άλλαξαν. Έχω αγανακτήσει με όλα αυτά! Είδα όλον αυτόν τον κόσμο που οι περισσότεροι συνειδητοποιημένα βγήκαν να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώσουν, είδα από τα ρεπορτάζ μικρά παιδάκια στην αγκαλιά των γονιών τους, μαμάδες με καροτσάκια με τα μωρά τους μέσα, κι αυτές οι εικόνες δηλώνουν ότι όλη η Ελλάδα, όλοι οι γονείς, όλοι οι πολίτες ζητούν και περιμένουν απαντήσεις… Ακόμη και οι Έλληνες του εξωτερικού διαμαρτυρήθηκαν, που έχουν άλλη καθημερινότητα, άλλον τρόπο ζωής… Αυτό δείχνει το μέγεθος της οργής που υπάρχει για το δυστύχημα!”.

Η κα Βρατσίστα δηλώνει υπέρ του αγώνα των συγγενών των θυμάτων και στενοχωριέται για τα όσα αρνητικά ακούγονται για όσους βγήκαν μπροστά να αγωνιστούν. “Οι συγγενείς των θυμάτων έχουν να αντιμετωπίσουν τη θετική αλλά και την αρνητική δημοσιότητα, και παράλληλα να πρέπει να αντέξουν να ακούν τα ηχητικά με τις φωνές των παιδιών τους να πεθαίνουν, να χάνουν το οξυγόνο… Πώς να τα διαχειριστούν όλα αυτά; Εδώ, εγώ τρέμω στις εικόνες, δεν μπορώ να αντικρίσω τις εικόνες του δυστυχήματος… πόσο μάλλον οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους”.

Όσον αφορά το γιο της, η ίδια δηλώνει “Ο γιος μου έχει κλείσει τα πάντα μέσα του… συνεχίζει τη ζωή του, όμως δεν “ανοίγεται” για το τί βίωσε το συγκεκριμένο βράδυ. Όμως, όσα βίωσε, είναι σίγουρο ότι τον στιγμάτισαν. Στη Θεσσαλονίκη που ζει, ενώ το Μετρό είναι δυο μέτρα από το σπίτι του, ο ίδιος δεν μπαίνει, δεν το χρησιμοποιεί… Δεν ξέρω πόσο καιρό θα του πάρει να μπει ξανά σε τρένο, κι αν ποτέ μπει… Μακάρι ό,τι συνέβη, να μην τύχει ξανά σε κανέναν! Πιστεύω ότι τόσα στοιχεία που βγαίνουν πια στη δημοσιότητα, δεν γίνεται να αγνοηθούν! Δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε! Από την πρώτη στιγμή, φαινόταν ότι υπήρχαν περίεργα πράγματα. Η έκρηξη, ο χώρος του δυστυχήματος που τσιμεντώθηκε, οι μαρτυρίες, το αλαλούμ με τους σταθμάρχες… Όλα έδειχναν ότι μεταφερόταν περίεργο φορτίο στην εμπορική αμαξοστοιχία, και φυσικά… δεν ήταν η μοναδική και η πρώτη φορά που θα γινόταν κάτι τέτοιο με τη μεταφορά ύποπτου φορτίου...”.

Την ρώτησα, αν μέσα από τα ελάχιστα λόγια του γιου της, κατάφερε να μάθει κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για εκείνο το μοιραίο βράδυ. “Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν ο γιος μου κι άλλο ένα παιδί κατάφεραν και βγήκαν από το βαγόνι, κοντά τους υπήρχε μια τραυματισμένη κοπέλα… Ήθελαν να τη βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Επικρατούσε αλαλούμ τριγύρω… Το χωράφι από τα λάδια και την υγρασία γλιστρούσε, μόλις βγήκε έξω από το τέταρτο βαγόνι, κοίταξε πίσω του κι είδε τα μπροστινά βαγόνια, εκτροχιασμένα στο βάθος της ερημιάς, να καίγονται ολοσχερώς. Εκείνη τη στιγμή, ένας κύριος με στολή, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν την ιδιότητά του μέσα στο σκοτάδι, απλά τους άφησε ένα φορείο μπροστά τους. Τα δύο παιδιά έβαλαν την τραυματισμένη κοπέλα, που ήταν σε κατάσταση σοκ και με σπασμένο χέρι, πάνω στο φορείο κι άρχισαν να τσουλούν το φορείο πάνω στις λαμαρίνες και στο έδαφος που γλιστρούσε, για να βγουν στον κεντρικό δρόμο και να μπουν μετά από ένα δίωρο στα λεωφορεία. Περίπου μία παρά είκοσι (12.40 π.μ.) με κάλεσε και μου είπε ότι ήταν στο λεωφορείο ασφαλής και επέστρεφε”.

Μια στιγμή είναι αρκετή για να χάσεις τα πάντα… Κάτι τέτοιες στιγμές που βλέπεις όλη την Ελλάδα να ενώνει τη φωνή της και να ξεσηκώνεται ζητώντας απαντήσεις, αισθάνεσαι ότι τον κύριο λόγο τον έχουν οι συγγενείς των θυμάτων. Αυτών που η φωνή οφείλει να ακουστεί πιο δυνατά απ’ όλων μας! Όμως, έχοντας επικοινωνήσει και με την κα Χαρά, αλλά και με άλλους γονείς από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, που είχαν τα παιδιά τους μέσα στα μοιραία βαγόνια, οφείλω ως δημοσιογράφος να μεταφέρω το ότι απαντήσεις και δικαιοσύνη ζητούν όχι μόνο οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά και όλοι όσοι κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους εκεί, όλοι όσων άλλαξε η ζωή εκείνο το μοιραίο βράδυ.

Γνωρίζω φοιτήτρια που από εκείνη την ημέρα, εδώ και δύο χρόνια δεν μπορεί να κοιμηθεί μόνη στο σκοτάδι, ακούει κρότο και ουρλιάζει, παρακολουθείται από ψυχολόγο και πια, τίποτε δεν είναι ανέμελο στη ζωή της όπως ήταν πριν τη μοιραία νύχτα. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι κανείς πόνος, καμία ψυχολογική φοβία δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πόνο και την οδύνη των συγγενών των θυμάτων αυτής της τραγωδίας, όμως, ας είναι αυτό το μήνυμα που θα περάσει μέσα από τη συνέντευξη με την κα Χαρά Βρατσίστα, ότι δηλαδή απαντήσεις ζητούν όχι μόνο οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά απαντήσεις ζητούν και αξίζουν να λάβουν και όλοι όσοι επέζησαν από τη σύγκρουση, οι οποίοι κουβαλούν μέσα τους και, ίσως για πάντα θα κουβαλούν, βαρύ κι ασήκωτο το φορτίο αυτής της τραγωδίας…!

Και τέλος, απαντήσεις αξίζουμε όλοι εμείς, όλοι οι πολίτες που μπορεί να μην ήμασταν εκεί μέσα στα τρένα, όμως πια… αισθανόμαστε ανασφαλείς μέσα στην ίδια μας τη χώρα!



img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ