Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Μιλώντας για τις γυναίκες και με τις γυναίκες, έχει δημιουργηθεί ένας μεγάλος και πολύπλευρος διάλογος που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες με αρκετό παρελθόν και είμαι σίγουρη και μέλλον, καθώς μου έχουν εμπιστευθεί πολλές δικές τους ιστορίες όπως και των μητέρων τους, των γιαγιάδων τους, έχω καταλάβει προχωρώντας και με τα δικά μου βήματα στο δικό μου τόπο, πως η σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι βαθιά πατριαρχική, με ό,τι συνεπάγεται αυτό εμφανές ή αφανές.
Πολλές επίσης και οι νεωτερικές και σύγχρονες νομοθεσίες και τα μέτρα που θα προστάτευαν τις γυναίκες. Τελικά όμως, όσες χάθηκαν τον τελευταίο χρόνο, μήνα, εβδομάδα μέρα, δεν τις προστάτευσε τίποτα. Ούτε θα τις προστάτευε. Πολλοί και πολλές άσκησαν μια πολύ επιφανειακή και αβασάνιστη κριτική μιλώντας για επιλογές και προκλήσεις και πως η βία και η εγκληματικότητα δεν έχει φύλο.
Έχει όμως πρόσωπο κι αυτό το πρόσωπο ανήκει στον αρσενικό σύντροφο ή άνθρωπο που πλαισιώνει τη ζωή μιας γυναίκας με το όνομα του πατέρα, του γιού, του συζύγου, του φίλου ή κάποιου άλλου ρόλου που θα προσπαθήσει να τη χειραγωγήσει, να τη φέρει στα μέτρα που θέλει, να την εκμεταλλευθεί, να τη απομυζήσει, να την πετάξει στον κάλαθο αχρήστων με τη βοήθεια συνήθως και άλλως οικείων προσώπων, που ωθούν στην εξόντωση των γυναικών.
Δε σημαίνει πως δε συμμετέχουν σ΄αυτή τη σκληρή πατριαρχική δομή και πρόσωπα-ρόλοι, όπως η πεθερά, άλλα και άλλα οικεία ή φιλικά πρόσωπα, που είτε έχουν μάθει να σιωπούν είτε να εξοντώνουν. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση, ούτε σε μένα αλλά ούτε και σε όσες χαμογελούν ενώ πίσω από την πόρτα τους ζουν μια κόλαση που όταν μακροημερεύει γίνεται καθημερινότητα, ρουτίνα και βιωμένο έγκλημα, που μόνο εάν και όταν δει το φως της δημοσιότητας τότε γίνεται πρωτοσέλιδο, προβληματισμός και ακόμη περισσότερο όταν γίνει πυροβολισμός, έξω από κάποιο τμήμα της χώρας, συνειδητοποιούμε πως στα σκοτεινά βαδίζουμε στα σκοτεινά θα προχωράμε.
Κι αν είναι απαισιόδοξο και απέλπιδο το κείμενο, είναι γιατί και πέρυσι, και πρόπερσι και όσα χρόνια γράφω και ζω αυτά βιώνω και αυτά θα παραδώσω. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, η μέρα της βίας κατά των γυναικών…