Γράφει ο Δημήτρης Χαμπίπης*
Στην σκληρή εποχή της γενικευμένης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής κατάρρευσης και απαξίωσης του θεσμικού οικοδομήματος η κοινωνία μας αναζητεί ταυτότητα.
Ο καταπιεσμένος και προδομένος πολίτης «ψάχνει με το κερί» τα πρόσωπα εκείνα που με την προσπάθεια, το ήθος, και τις δημοκρατικές ευαισθησίες ανταποκρίνονται στον ρόλο τους και τιμούν τα δημόσια αξιώματα τα οποία έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν.
Όλοι σήμερα συμφωνούν ότι είναι τεράστιες οι ευθύνες των προσώπων που με όλα όσα έπραξαν η δεν έπραξαν κρίθηκαν επιλήσμονες και είναι πλέον αρνητικά πρότυπα για την νεολαία.
Μια νεολαία που βρίσκει πλέον όλες τις πόρτες κλειστές και μεταναστεύει, και που πασχίζει για ενεργό συμμετοχή στο χτίσιμο μιας κοινωνίας ηθών, αρχών, αξιών και ευημερίας.
Μπορεί ο εξωτερικός εχθρός να έχει εκλείψει ή να έχει ελαχιστοποιηθεί η απειλή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εφησυχάζουμε.
Η ιστορία διδάσκει ότι κρίσιμες μάχες χάθηκαν γιατί υπήρξαν οι προδότες, και ότι η χώρα οπισθοδρόμησε γιατί υπήρξαν οι εφιάλτες της δημοκρατίας.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου δημιουργεί συνειρμούς και αμφιταλαντεύσεις.
Αναπολούμε τα γεγονότα της εποχής και διαπιστώνουμε την αντίφαση. Από την μια όχθη τα «αρρωστημένα μυαλά» με την απειλή των όπλων, την στρατιωτική επιβολή και το πρόσχημα της αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας κατέλαβαν την εξουσίας και για μια επταετία έβαλαν την χώρα στον γύψο.
Αδρανοποίησαν κάθε μορφής συλλογική δράση, και με διώξεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια δημοκρατικών πολιτών κατέλυσαν την δημοκρατική νομιμότητα.
Μια χώρα πρότυπο για τους δημοκρατικούς θεσμούς, που επινόησε και υιοθέτησε τις δημοκρατικές διαδικασίες, και αποτέλεσε σε μια μακραίωνη ιστορική διαδρομή το λίκνο της δημοκρατίας για την παγκόσμια κοινότητα βρέθηκε ξαφνικά στο «μάτι του κυκλώνα» και διασύρθηκε διεθνώς.
Και μια χούφτα φοιτητές από την άλλη όχθη που εκφράζοντας και την απέχθεια σύσσωμης της Ελληνικής κοινωνίας για την υποβάθμιση και την υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού δεν δίστασαν να αντιπαρατεθούν και αψηφώντας κάθε κίνδυνο να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να συγκρουστούν ανοιχτά με τους δικτάτορες.
Ήταν μια μικρή μερίδα της νεολαίας της εποχής που δεν ήταν εφησυχασμένη, βολεμένη και αδιάφορη και αποφάσισε να «βγει από το καβούκι της».
Άοπλοι αλλά φορτισμένοι με τιτάνιες ψυχικές δυνάμεις πήραν θέση απέναντι στα ερπυστριοφόρα τάνκς και τα πάνοπλα και πανίσχυρα σώματα ασφαλείας της εποχής και κέρδισαν μια ανεκτίμητης αξίας ηθική νίκη.
Ήταν τελικά η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά της ανατροπής, της αλλαγής αλλά και της αμφισβήτησης.
Οι επαναστατημένοι νέοι της εποχής μέσα από τα φοιτητικά αμφιθέατρα, ορισμένοι και από το κοινωνικό περιθώριο ήταν αυτοί που κλήθηκαν την επόμενη μέρα να αναλάβουν το πηδάλιο και να κυβερνήσουν την χώρα.
Απολογιστικά και με το τέλος της μεταπολιτευτικής εποχής οι λιγότεροι είχαν ηθικές αντιστάσεις και αντοχές και έβαλαν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της δημοκρατίας.
Οι περισσότεροι δελεάστηκαν από τις σειρήνες της εξουσίας, άλλοι κουράστηκαν, κάποιοι κορέστηκαν, μερικοί αστικοποιήθηκαν, κάποιοι άλλοι συντηρητικοποιήθηκαν και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκαναν χρήση και κατάχρηση της εξουσίας και προκάλεσαν την κοινωνία.
Μετά το Πολυτεχνείο διάγουμε ως χώρα την πλέον ομαλή και ειρηνική κοινοβουλευτική περίοδο της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας.
Το ζητούμενο όμως για την Ελληνική κοινωνία είναι το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας και εδώ η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε παταγωδώς.
Δεν κατάφερε να συγκρουσθεί με το συντηρητικό κατεστημένο της χώρας και ο δρόμος της αλλαγής έγινε ανηφορικός και δύσβατος.
Ουδέποτε κατάφεραν ως γενιά να πείσουν τις εκάστοτε Κυβερνήσεις για την αναγκαιότητα για το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία που ήταν ένα από τα κεντρικά αιτήματα της εξέγερσης.
Ούτε ποτέ είχε συνέχεια η πολιτική για την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και την επέκταση και συνεχή αναβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ);
Παρά τις πολύχρονες και με πολλούς τρόπους διεκδικήσεις πολυάριθμων κοινωνικών ομάδων για την θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος ως ένα ελάχιστο μέτρο καταπολέμησης της φτώχιας και για μια δικαιότερη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου ο χορός της ανισότητας καλά κρατεί.
Κυρίως όμως δεν προσπάθησαν, δεν δούλεψαν σκληρά και υπεύθυνα, και άφηναν ένα κράτος να αυτοδιοικείται με μπακαλίστικο τρόπο. Γοητεύτηκαν και τυφλώθηκαν από τα φώτα της εξουσίας και εθίστηκαν σε λογικές πελατειακής αντίληψης, ρουσφετιού και διευθέτησης υποθέσεων.
Μοίραζαν αφειδώς και απερίσκεπτα το δημόσιο χρήμα στοχεύοντας στη εκλογική ομηρεία του πολίτη και καταχρέωσαν την χώρα.
Για τους πολίτες μιας χώρας που γέννησε την δημοκρατία οι θεμελιώδεις αρχές της για ισονομία, ισοτιμία, ισηγορία και ισοπολιτεία παραμένουν όνειρο απατηλό…
*Ο Δημήτρης Χαμπίπης είναι οικονομολόγος
Επιστήμονας αποκαλύπτει: «Πιθανώς μέσα σε μερικά χρόνια οι άνθρωποι να μπορούν να ζουν έως τα 120»
ΤτΕ: Αύξηση των καταθέσεων των νοικοκυριών και μείωση των δανείων τον Αύγουστο
Θεσπρωτία: Συνελήφθησαν για μεταφορά παράτυπου μετανάστη
Σε Κωστακιούς, Πλησιούς, Κιρκιζάτες και Καλόβατο η «Λαϊκή Συσπείρωση»
Νίκος Κέφης: Μετατροπή του Δήμου Αρταίων σε οικονομική δύναμη - Το Όραμα του συνδυασμού «Άρτα Υπεύθυνα Μαζί»
Παρουσίαση του μυθιστορήματος «Το γεύμα» της Ειρήνης Μπόμπολη
