Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας μερικές φορές είναι πράγματι δυσδιάκριτα και εμπλέκονται από τις ιδιαίτερες συνθήκες και καταστάσεις που επικρατούν στην ηθογραφία


Ο Λευτέρης Αναστ. Τσιρώνης γεννήθηκε το 1957 στην Άρτα. Είναι πτυχιούχος του Νομικού Τμήματος του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Εργάστηκε σαν δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Πατρών από το 1983 μέχρι το 1989 και από το 1989 μέχρι σήμερα είναι Προϊστάμενος του Εμμίσθου Υποθηκοφυλακείου Πατρών και από το έτος 2004 είναι και Προϊστάμενος του Κτηματολογικού Γραφείου Πατρών. Έχει δημοσιεύσει στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", στο περιοδικό "Ηπειρωτικοί Αντίλαλοι" του Πανηπειρωτικού Συλλόγου Πατρών καθώς και στην τιμητική περιοδική έκδοση της Νομαρχίας Άρτας "ΠΡΟΤΑΣΗ" τα έτη 1997 και 1998, άρθρα λαογραφικού κυρίως χαρακτήρα, αναδεικνύοντας στιγμές και μορφές της παλιάς Άρτας. Τον Δεκέμβριο του 2016 έλαβε τον Α΄ Έπαινο στον πανελλήνιο και παγκύπριο διαγωνισμό διηγήματος που προκήρυξε η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ τον Δεκέμβριο του 2017 βραβεύτηκε με το Γ΄ Βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών στον πανελλήνιο και παγκύπριο διαγωνισμό της Ένωσης για τα 60 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη.


Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί το βιβλίο «Το ξύρισμα της Κυριακής» εκδόσεις Δόντι;
Η αφορμή για την συγγραφή του βιβλίου μου ήταν η αγωνία μου για την καταγραφή και διάσωση αυθεντικών χαρακτήρων και στιγμών της παλιάς Άρτας και την ανάδειξη του πλούτου της καθημερινότητάς τους. Κι αυτό γιατί πιστεύω πως η διαρκής αγωνία για το αύριο, γεννάει την εργατικότητα, τον προβληματισμό και κάθε τί που θα κάνει τη ζωή καλύτερη, πιό σίγουρη και ευχάριστη.

Πόσο εύκολα μπορούν οι αναμνήσεις να πάρουν μορφή μέσα από τη λογοτεχνία;
Πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει πολύ πιό εύκολα από όσο νομίζει κάποιος και αυτό οφείλεται στην καθαρότητα της ματιάς που συλλαμβάνει τις στιγμές της ζωής μας.

Κατά πόσο βοηθούν τα βιώματα και οι εμπειρίες στο να μας δώσουν το κίνητρο να γράψουμε; Δεν υπάρχει ο κίνδυνος να αφηγηθούμε την πραγματική μας ζωή;
Τα βιώματα και οι εμπειρίες μας βοηθούν οπωσδήποτε να αποφασίσουμε να καταγράψουμε ατομικά και κοινωνικά βιώματα, όμως κάπου ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος να αφηγηθούμε την πραγματική μας ζωή. Αυτό όμως θα είναι μέρος της συλλογικής μας μνήμης που θα καταστήσει τον καθένα μας πρωταγωνιστή της αυθεντικής και αληθινής πραγματικότητας, όχι όμως με σκοπό την προσωπική μας προβολή, αλλά την ανάδειξη ηθών και εθίμων, καταστάσεων και συνηθειών της εποχής.

Αναφέρεστε σε πραγματικά γεγονότα της πόλης της Άρτας. Που άρχίζει η πραγματικότητα και πού η φαντασία;
Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας μερικές φορές είναι πράγματι δυσδιάκριτα και εμπλέκονται από τις ιδιαίτερες συνθήκες και καταστάσεις που επικρατούν στην ηθογραφία. Όμως, τα ξεχωρίζει η αλήθεια τους και η αυθεντικότητα των πρωταγωνιστών και γι΄αυτό δεν κινδυνεύουν να γίνουν ανασταλτικός παράγοντας στη διατήρηση των πολύτιμων βιωμάτων των απλών ανθρώπων που συμμετέχουν στη διαμόρφωση των διηγημάτων.


Πώς ήταν η ζωή στην Άρτα στις αρχές της δεκαετίας του 1960;
Η ζωή στη μικρή μας, βυζαντινή πόλη τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και του ΄70 ήταν η επιτομή της φτώχειας και της ανέχειας. Παράλληλα όμως ήταν κυρίαρχη και η διάθεση για διασκέδαση και αλληλεγγύη. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία τα συχνά οικογενειακά γλέντια με το θρυλικό στερεοφωνικό αυτόματο πικάπ με τους δέκα δίσκους, όταν έφερνε ο πατέρας μου στο σπίτι μετά τη δουλειά, τους φίλους του και έστηναν επί τόπου ένα αυτοσχέδιο γλέντι με δημοτικά τραγούδια, επίσης ακόμα ηχούν στ΄αυτιά μου τα τραγούδια της πικρής ξενιτειάς με τον Στέλιο Καζαντζίδη που ακούγαμε από το περίφημο ηλεκτρόφωνο με τα δίφραγκα, που μας έβγαζε το δισκάκι των 45΄΄ στροφών με το τραγούδι που διαλέγαμε. Αυτή λοιπόν ήταν η ζωή στην μικρή μας πόλη εκείνες τις δύσκολες δεκαετίες.


Τα χρόνια που αναφέρετε ήταν δύσκολα.Παρ’όλα αυτά, τα παιδιά , είχαν δίψα για μάθηση και ζωή. Πού τα αντλούσαν όλα αυτά και εύρισκαν τη δύναμη;
Τα παιδιά της εποχής μου, εκείνα τα πέτρινα χρόνια, αντλούσαν τη δύναμη για μάθηση και ζωή από την εργατικότητα και την ευρηματικότητα των ανθρώπων του στενού τους περίγυρου, αλλά και από τους φωτισμένους δασκάλους τους που είχαν όραμα και όρεξη για να βοηθήσουν τα φτωχά χωριατόπαιδα της πόλης μας.

Το οδοιπορικό σας σε εκείνη την εποχή αποκαλύπτει μια άλλη Ελλάδα. Τόσο πολύ άλλαξε από τότε η πατρίδα μας;
Σίγουρα έχει αλλάξει πάρα πολύ η πατρίδα μας από τα χρόνια εκείνα, λόγω της τεχνολογικής προόδου. Όμως, γι΄αυτό που είμαι ιδιαίτερα περήφανος για την πόλη μας και το νομό μας ευρύτερα, είναι για την τεράστια άνοδο του μορφωτικού επιπέδου των κατοίκων του νομού, που βλέπουμε σχεδόν όλα τα νοικοκυριά να έχουν πλέον τέσσερα και πέντε μέλη πτυχιούχους ανωτάτων ιδρυμάτων.

Τι σας αρέσει από τη σημερινή Άρτα;
Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα στη σημερινή Άρτα, είναι η αισιοδοξία που χαρακτηρίζει τους Αρτινούς καθημερινούς ανθρώπους, σε αντίθεση με εκείνα τα δύσκολα χρόνια που κυριαρχούσε η κακομοιριά και η απαισιοδοξία.

Αν και σπουδάσατε νομικά, κάνατε το πρώτο σας βήμα και στη λογοτεχνία. Θα ακολουθήσει άλλο βιβλίο;
Στα σχέδιά μου είναι πλέον η συνέχιση της ηθογραφικής μου προσπάθειας, αφού τα κίνητρα είναι ανεξάντλητα, παράλληλα όμως προσπαθώ να συγγράψω κάποια θεατρικά έργα πάνω σε θέματα που αφορούν την περιοχή μας.

Ποια ήταν η ανταπόκριση των παλιών σας φίλων κατά την παρουσίαση του βιβλίου σας στην Πνευματική Στέγη «Σκουφάς», την Παρασκευή 18 Μαίου 2018;
Η ανταπόκριση παλιών φίλων και συμμαθητών ήταν πέραν του αναμενομένου, αφού συναντηθήκαμε πολλοί φίλοι και συμμαθητές μετά από σχεδόν 50 χρόνια και παρά το πολύ μεγάλο διάστημα που είχαμε χαθεί, αναγνωρίσαμε αμέσως ο ένας τον άλλο και ξαναγίναμε τα παιδιά που ήμασταν κάποτε, παρά τα άσπρα μαλλιά.

Τι θα προτείνατε στους αναγνώστες μας που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας;
Θά πρότεινα στους αναγνώστες της συνέντευξής μου, να μη φοβηθούν να καταγράψουν όλα όσα τους παιδεύουν χρόνια στο βάθος του μυαλού τους, γιατί τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο και ποιός ξέρει, μπορεί να ξεπηδήσουν ανάμεσά μας πολύ καλύτεροι συγγραφείς από εμένα.