Δεν ενεργούν και δε δημιουργούν, «κατά παραγγελία», οι πνευματικές και υλικές συνιστώσες της επίγειας ζωής μας. Το περιβάλλον και οι ανάγκες της ζωής της ενεργοποιούν κι αυτές δραστηριοποιούνται ανάλογα με τις ατομικές καταβολές μας, τις γνώσεις μας, τις δεξιότητές μας και τις ικανότητές μας. Έτσι προκύπτει και η διαφοροποίηση του χαρακτήρα ενός εκάστου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντιμετώπιση της κούρασης (σωματικής, ψυχικής, πνευματικής). Άλλος την αντιμετωπίζει με ύπνο, άλλος την πνίγει στα δακτυλίδια της νικοτίνης, άλλος τη θολώνει με αλκοόλ, άλλος την κουκουλώνει στη σιωπή, άλλος τη νανουρίζει με τραγούδι, άλλος την προβάλει στο μουσαμά με το πινέλο, άλλος τη μεταμορφώνει σε στίχους και σε ρίμες.

Στην τελευταία κατηγορία, ας με συγχωρέσει που θα το δημοσιοποιήσω, προσωπικά κατατάσσω και τον εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα τον κ. Γεώργιο Παπαδημητρίου. Προικισμένος με το ταλέντο του στιχουργού και ποιητή, όσες φορές οι… βουλωμένες αρτηρίες, τα καρδιογραφήματα και οι έκτακτες συστολές, βαραίνουν το πνεύμα και την ψυχή του προσπαθεί και μάλιστα με επιτυχία να τις ζωγραφίσει και τις μεταμορφώσει σε ρίμες και ελεύθερους στίχους.

Είχα την ευτυχία να διαβάσω, ίσως από τους πρώτους, τις εξαίρετες δημιουργίες του. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Παρακαλώ όμως τον «Μ» να δημοσιεύσει σε συνέχεια τις τελευταίες δημιουργίες του ποιητή Γ.Π. για να τις απολαύσουν και οι εκλεκτοί αναγνώστες του.

Μετά τιμής
Ηλίας Ν. Βρατσίστας


Θάρθει ο καιρός
Στη διαδρομή με τ’ ασαφή όρια,
τα ιερατεία των ισχυρών διαχρονικά,
τους αμφορείς του σκότους κατέχοντες,
μας αρραβωνιάζουν τον πόνο
και φυλακίζουν τη χαρά
νεκρώνοντας της διάφανης ματιάς το βλέμμα.

Ξέρω δεν ξεχνάς.
Στο βαθύ αναστεναγμό υπάρχεις.
Άναψε φωτιά να ζεσταθείς
και στο άγγελμα του απρόσμενου
ξεπερνώντας τον δισταγμό προχώρα.
Άκου το ηχόχρωμα του κρότου
της σπασμένης στάμνας,
έρχεται ο καιρός του Ήλιου του ανορθωτή.

Στο χωμάτινο δρόμο
με πατημασιές υπομονής
θρυμμάτισε τις μαύρες πέτρες.
Μη σταματάς.
Ας περπατήσουμε μαζί
ενωμένοι πλάι - πλάι.
Έχουμε μαχόμενοι να διαβούμε
τ’ αφιλόξενα τοπία της στέπας του σκοταδισμού.

Ξεδιπλώνοντας το νόμο της αγάπης
θάρθει ο καιρός,
που οι σπορογόνοι αγώνες μας
σ’ απέραντες πεδιάδες
στο φως θα ριζοβολήσουν
και θα φέρουν της Περσεφόνης το μήνυμα
τις φωνές των λουλουδιών.

Θάρθει ο καιρός,
που αναγεννημένοι ως ίσοι
κι ελεύθεροι όπως κάθε πλάσμα
θ’ αποκατασταθεί δίχως προσταγές,
μες από του καθενός την ιδιαιτερότητα,
η κοινωνική αρμονία.

Άρτα 6-6-2014
Αρμονία κοινωνική (Πλάτων, Κομφούκιος)
Εντελέχεια (Αριστοτέλης) αυτός που έχει το «τέλος», τον σκοπό μέσα του. Άρα πλήρης, ολοκληρωμένος.
Ο μοναδικός και το δικό του (Max Stirner)