Γράφει ο Δημήτρης Λαμπράκης *
Με το νόμο 489/1976 συστάθηκε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «Επικουρικό Κεφάλαιο Ασφάλισης Ευθύνης από Ατυχήματα Αυτοκινήτων» το οποίο τελεί υπό την εποπτεία και τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος. Mέλη του Επικουρικού Κεφαλαίου καθίστανται υποχρεωτικά και αυτοδίκαια οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις που ασκούν την ασφάλιση αστικής ευθύνης από ατυχήματα αυτοκίνητων. Το Επικουρικό Κεφάλαιο είναι υποχρεωμένο να καταβάλει στα πρόσωπα που ζημιώθηκαν αποζημίωση λόγω θανάτωσης σωματικών βλαβών ή υλικών ζημιών από αυτοκινητιστικά ατυχήματα όταν: α) το ζημιογόνο όχημα παραμένει άγνωστο β) το ζημιογόνο όχημα ήταν ανασφάλιστο, γ) η ασφαλιστική εταιρία του ζημιογόνου οχήματος πτώχευσε ή ανακλήθηκε. Μέχρις 8/11/2012 το επικουρικό κεφάλαιο αποζημίωνε κανονικά σύμφωνα με τα προβλεπόμενα για τις ασφαλιστικές εταιρίες. Μετά όμως από έναν ακόμη μνημονιακό νόμο [ν.4092/12] και για λόγους δημοσίου συμφέροντος περιορίσθηκε η ευθύνη του για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης στο ποσό των 6.000 ευρώ για κάθε δικαιούχο. Όλα τα Εφετεία της Χώρας όπως και ο Άρειος Πάγος έκριναν τη ρύθμιση αυτή αντισυνταγματική και αντίθετη στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η υπόθεση παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου για την δικάσιμο της 17 Νοεμβρίου 2016 και αφορά τροχαίο δυστύχημα του 2008 που συνέβηκε στους Κωστακιούς Αρτας. Η κρίση της ΟλΑΠ θα δείξει το δρόμο για χιλιάδες υποθέσεις που βαλτώνουν στα Ελληνικά Δικαστήρια. Το «δήθεν» Δημόσιο συμφέρον [η καραμέλα στα χείλη των πολιτικών, πολιτευόμενων και πολιτικάντηδων] οφείλει πλέον να υποχωρήσει εμπρός στην ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη για πραγματική αποζημίωση στο τροχαίο ατύχημα.
Όπως επίσης θα πρέπει να υποχωρήσει το «δήθεν» δημόσιο συμφέρον και στις περιπτώσεις που δημόσιες χερσαίες και θαλάσσιες εκτάσεις έχουν χαρακτηρισθεί «εθνικά πάρκα» σε όλη την Χώρα [Βλ. πλην άλλων τον Αμβρακικό Κόλπο, τους αιγιαλούς, τα δάση] και παραμένουν οικονομικά ανεκμετάλλευτες. Και εκεί θα πρέπει, πάντα με την αιγίδα του Ελληνικού δημοσίου, να αξιοποιηθούν από συνεταιρισμούς, ενώσεις προσώπων, άνεργους, ακτήμονες, φτωχούς νέους Έλληνες που θέλουν να ζήσουν και να μείνουν στην Ελλάδα. Ας δώσουμε χώρο και τρόπο στην Ελληνική εφευρετικότητα και ιδιωτική πρωτοβουλία. Κατ΄ αυτό τον τρόπο η υποχώρηση του «δήθεν» δημοσίου συμφέροντος είναι βέβαιο ότι θα δώσει άμεσα λύσεις στο πρόβλημα της ανεργίας και της ανάπτυξης στην Χώρα μας.
* Ο Δημήτρης Λ & Π Λαμπράκης είναι δικηγόρος