Γράφει ο Ηλίας Αθ. Καραθάνος

Σε άρθρο του ο Ahmet Altan στην τουρκική εφημερίδα Taraf υπό τις ευλογίες του Προέδρου Ερντογάν, ομολογεί δημόσια ότι οι Τούρκοι είναι μωσαϊκό κι αντλούν ένα κράμα με οθωμανική, ελληνική κι αρμενική καταγωγή. Στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγει, αφού επικρίνει έντονα όλες τις δηλώσεις που έχουν γίνει τελευταία από διάφορους Τούρκους πολιτικούς ότι οι Τούρκοι θα πρέπει να επιστρέψουν στην μεγαλοπρεπή οθωμανική τους κληρονομιά κι αφού αυτές τις χαρακτηρίζει «προγονικές παλάβρες».

Αυτός ο αρθρογράφος-δημοσιογράφος δηλώνει απερίφραστα, απροκάλυπτα και με ξεκάθαρο τρόπο ότι οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας, λόγω επιγεννήσεων με γειτονικούς λαούς, έχουν μικρή σχέση με τα τουρκικά φύλα που είχαν έρθει στην περιοχή από τον δέκατο κι ενδέκατο αιώνα και μετά, αν και κρατούν τα ουσιώδη χαρακτηριστικά αυτών των αδαών επιδρομέων από τα βάθη της Ασίας.

Στο προκείμενο συγκλονιστικό άρθρο αναφέρεται διεξοδικά ότι οι Οθωμανοί ίδρυσαν την πρώτη τους ηγεμονία το 1299 συγχρόνως με την μαζική άφιξη των τουρκικών φύλων, ενώ τα πρώτα είχαν αρχίσει ήδη να καταφθάνουν μετά το 1071, που σημειώθηκε η μάχη του Ματζικέρτ.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν τον Τούρκο αρθρογράφο, αυτοί οι Ασιάτες ως πολυπληθείς και δυναμικοί, επικράτησαν στους γηγενείς, γιατί δεν μπορεί στη συνέχεια να εξαφανίστηκαν από προσώπου γης εντελώς, ως διά μαγείας, οι πρώην κάτοικοι που αριθμούσαν όχι ευκαταφρόνητα εκατομμύρια.

Πάντως ο εν λόγω δημοσιογράφος θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο, αν και μάλλον ειρωνικά εξιστορεί ότι ο ηγέτης των πρώτων Σελτζούκων Τούρκων που κατάφθασαν στην Μικρά Ασία είχε φέρει μαζί του από την κεντρική Ασία και το οροπέδιο του Θιβέτ πολλά εκατομμύρια νεοφερμένων, που ήταν καλοί χειριστές των αλόγων.

Με αυτές τις αναλογίες δικαιολογούνται τα συμπεράσματα, κατά τα οποία κατά ένα μεγάλο ποσοστό σήμερα είμαστε όχι γνήσιοι, αλλά κυρίως απόγονοι αυτών των πρώτων Τούρκων που εγκαταστάθηκαν στην Μικρά Ασία ως έποικοι. Αλλά ο Alian δεν περιορίζεται να διαψεύσει τον μύθο της ατόφιας τουρκικής καταγωγής των σημερινών Μουσουλμάνων κατοίκων της περιοχής που καλύπτεται από τη σύγχρονη Τουρκία.

Εξάλλου, εμμέσως προχωρεί σε έντονη και σαφή κριτική κατά του Ισλαμιστή Ερντογάν και του οθωμανικού του επιτελείου. Τους κατηγορεί ότι βασίζονται σε αμφισβητούμενες ιστορικές αναφορές, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μάλιστα δεν διστάζει να καταρρίψει ολοσχερώς και τον καλλιεργούμενο τελευταία μύθο για τους δήθεν «ενδόξους ήρωες», Τούρκους σουλτάνους.

Ο Altan αναφέρει ότι οι συντριπτικά περισσότεροι σουλτάνοι δεν είχαν ιδέα τι γίνεται στην αχανή μας Αυτοκρατορία, αλλά ήταν ηγεμόνες συνεσταλμένοι και νωθροί, ανάξιοι κι ακατάλληλοι για τη θέση που κατείχαν. Η ανατροφή τους ανεδείκνυε σε «σοκολατόπαιδα», χωρίς προσωπικότητα κι υπευθυνότητα. Ασχολούνταν μόνον με το φαγοπότι, το γλέντι και το χαρέμι, ξοδεύοντας σ’ αυτές τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες όλο το χρόνο τους, πράγματα αρνητικά στην εγρήγορση, που απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Πολλοί δεν παρέλειπαν να εκδηλώνουν οξυμμένα πάθη. Δεν ήταν λίγοι οι μέθυσοι, όπως ο περίφημος Σελίμ ο δεύτερος, γιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, άλλοι έπασχαν από σοβαρές ψυχοσωματικές, κληρονομικές, ανίατες και χρόνιες αρρώστιες, ενώ άλλοι ξενυχτούσαν μπεκροπίνοντας και πέθαιναν από τις σημαντικές ποσότητες αλκοόλ που καταβρόχθιζαν, όπως ο Μουράτ ο τέταρτος.

Προς εξάλειψη κάθε ψευδαίσθησης και λανθασμένης αντίληψης ο Τούρκος αρθρογράφος συμβουλεύει τους πατριώτες του της σημερινής Τουρκίας, με το συμπέρασμα ότι αντί να πιστεύουν ιστορικά ψεύδη, θα πρέπει να ξαναδιατυπώσουν την ιστορία τους.

Έτσι θα ανακαλύψουν τις πραγματικές τους ρίζες, πράγμα όπως αναφανδόν υποστηρίζει, είναι συγκλονιστικό και συνεπαίρνει κάθε σύγχρονο Τούρκο δημοσιογράφο. Οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν την αλήθεια ότι η καταγωγή τους δεν είναι ομοιογενής, αλλά κράμα, με διαφορετικές αναλογίες σύνθεσης, σ’ ένα μωσαϊκό εθνοτήτων από Τσέτες, Κούρδους, Ανατολίτες, βαρβαρικά στίφη, ορδές Μογγόλων κλπ.

Οι Τούρκοι πρέπει να αναδείξουν ξανά τον πολιτιστικό πλούτο της Μικράς Ασίας που έχει σαν βάση του την αναβίωση του ακμαίου ελληνικού στοιχείου, μαζί με Εβραίους κι Αρμενίους, δηλαδή λαούς που η σύγχρονη τουρκική ιστορία, θέλει να διδάσκει ότι ολιγομελείς κι εξασθενημένες ομάδες κι εξαφανίστηκαν ολότελα, ως Θεοί από μηχανής, μετά την άγρια επιδρομή, επέλαση και φρικτή λεηλασία των τουρκικών φύλων που ενέσκηψαν και κατέκλυσαν την Μικρά Ασία.

Βλέπουμε δηλαδή μια δημόσια ομολογία ενός επώνυμου Τούρκου αρθρογράφου, που έγινε σε μια τουρκική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, ότι οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας είναι ανακατωμένοι στην καταγωγή τους με επιμειξίες. Σίγουρα πρόκειται για ένα άλλο συγκλονιστικό επεισόδιο της μεγάλης συζήτησης για την «Κρίση εθνικής Ταυτότητας» που διέρχεται αυτή η χώρα, που γι’ αυτό κατακλύζεται από μίσος κι εξάγει προς την Ελλάδα μια μόνιμη εχθρότητα, μοιάζοντας με τους εξαγριωμένους Γενίτσαρους, οι οποίοι αδίστακτα ξεσπούσαν εναντίον κάθε ελληνικού, με πρωτάκουστο φανατισμό, επειδή στις φλέβες τους διαπερνούσε ελληνικό αίμα.

Η Τουρκία ωσαύτως διακατέχεται από εγωκεντρική μανία ενός κούφιου και κενόδοξου μεγαλείου και θέλει να προβάλλεται ως υπερδύναμη, χωρίς βέβαια να διαθέτει ανάλογες ικανότητες, ούτε στο ελάχιστο, πλην τον υπερπληθυσμό της, το οποίο άλλωστε είναι αρνητικό της στοιχείο στην ηθική της κατάπτωση, κοινωνική αποσύνθεση κι οικονομική συνάμα εξαθλίωση. Το τουρκικό συνονθύλευμα στην πραγματικότητα παρουσιάζεται σαν ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα που τρίζει συθέμελα.

Με άλλα λόγια, παρατηρείται ότι η κακοδαιμονία κι η δυσλειτουργία του τουρκικού επεκτατικού κι ιμπεριαλιστικού κράτους οφείλεται σε ιδιοπαθή κι ενδογενή αίτια εθνικής-κοινωνικής συνοχής και σύνθεσης. Αυτή η εσωτερική δυσπραγία ολκής, με τη σειρά της, εξωθεί την Τουρκία στην ανατροφοδότηση στο εξωτερικό επίπεδο παλαιών και αποθεμένων ερίδων με την ανεξίκακη γειτονική Ελλάδα.