Γράφει ο Ηλίας Αθ. Καραθάνος

Ως πρόβλημα που υφίσταται το δημογραφικό δηλώνει την αδυναμία της κοινωνίας μας να αυξάνει σε αριθμό ατόμων, να διατηρείται ακμαία και να αντέχει στη φθορά κι αντιξοότητες του χρόνου. Κανείς δεν μπορεί να καθησυχάσει, όταν γεννούνται συντριπτικά λιγότεροι και πεθαίνουν πολύ περισσότεροι.

Επίσης δημιουργείται πρόβλημα ολκής, όταν οι συνταξιούχοι υπερέχουν πολύ των εν ενεργεία και λόγω της πρόωρης συνταξιοδότησης ή της δυνατότητας πρόωρης αφυπηρέτησης ή της ραγδαίας αύξησης του προσδόκιμου ζωής. Ομοίως, όταν για οποιονδήποτε λόγο, εργάζονται σημαντικά λιγότεροι.

Δημιουργείται οξύ πρόβλημα συνέπειας, τη στιγμή που αυτοί οι λιγότεροι συνεισφέρουν, βέβαια αναποτελεσματικά, προκειμένου ν’ αμείβονται επαρκώς οι περισσότεροι Η Ελλάδα, σύμφωνα με μια παλαιότερη έρευνα, είναι η Τρίτη χώρα στον κόσμο με τη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα, που ανά οικογένεια, το ποσοστό ανέρχεται σε 0,9%

Ακόμη η χώρα μας, δυνάμει της ίδιας στατιστικής σφυγμομέτρησης, καταλαμβάνει την τρίτη θέση σε αμβλώσεις, οι οποίες το χρόνο υπολογίζονται σε 250.000. Απ’ την άλλη μεριά, τα τροχαία ατυχήματα ανεβάζουν τη χώρα μας στην πρώτη θέση του οικείου πίνακα. Κάθε χρόνο περίπου στην άσφαλτο αφανίζεται μια μεσαία πληθυσμιακά κωμόπολη, με 2.500 κατοίκους. Πολύ μεγαλύτερο πλήθος νέων ατόμων πλέον ζουν παρασιτικά κι εις βάρος άλλων, γιατί αχρηστεύονται λόγω αναπηρίας κι εκπίπτουν μιας προσοδοφόρου θέσης.

Η υπογεννητικότητα κυρίως οφείλεται σε λόγους κοινωνικής δυσπραγίας και διαστρεβλωμένου πολιτιστικού πλαισίου. Αναλυτικά α) Στον εξορθολογισμό του μυστηρίου της ζωής, που απαιτεί τον συνυπολογισμό της οικονομικής και λοιπής ευημερίας, ενώ επιβάλλει μιαν άλλη ιεράρχηση στόχων, με προέχοντα αυτόν της επαγγελματικής τακτοποίησης και των πλούσιων σπουδών.

Έτσι καθυστερεί, τόσο η σύναψη γάμου, όσο κι η γέννηση παιδιών, λαμβανομένων μάλιστα υπ’ όψη, ότι όσο περνά η ηλικία της γυναίκας, όπως σήμερα συμβαίνει λόγω μακροχρόνιων σπουδών ή επαγγελματικής σταδιοδρομίας, τόσο δυσκολότερες και προβληματικές είναι οι γεννήσεις. Επομένως αυτές ολοένα βαίνουν μειωμένες.

Άλλος λόγος: β) η εκκοσμίκευση και της οικογένειας, μαζί με τους άλλους θεσμούς και την αποσύνδεσή της από την εκκλησιαστική ζωή, σε σημείο που να μην επιδέχεται την παραμικρή παρέκκλιση από το πνεύμα του Θεού και της Εκκλησίας.

Ο εκκοσμικευμένος γάμος πάσχει τόσο σε θρησκευτικότητα, συνηθίζεται να λέγεται γάμος, όσο και σε εκκλησιαστικότητα. Όσο αφορά τους μη θρησκευτικούς, την πραγματικότητα πρόκειται για ελεύθερες συμβάσεις ενοχικού δικαίου ή επίσημα πολιτικά και συμβολαιογραφικά έγγραφα, τα οποία γεννούν αποτελέσματα μόνον στο διοικητικό και δημοσιονομικό μέρος, μεταξύ ετερόφυλων ή ομοφυλόφιλων, χωρίς την ευλογία του Θεού και την μυστηριακή ένωση ανδρός και γυναικός.

Η έλλειψη πίστης στην υπερφυσική ένωση, η απουσία οποιασδήποτε σχέσης με την Εκκλησία (έστω για ψυχολογικούς λόγους), ο μηδενισμός ηθικών αρχών που απορρέουν από την Εκκλησία, για παράδειγμα ως προς την άμβλωση, ασκούν οπωσδήποτε δυσμενείς επιπτώσεις στο εύρος της τεκνοποιίας.

Η μικρή τεκνογονία λόγω της εκκοσμίκευσης, συλλαμβάνει την κατάσταση στον αντιληπτικό τομέα και τη διαιωνίζει στη νέα γενιά, τους αυριανούς γονείς, που την υιοθετούν ως αρχή του δικού τους ηθικού κώδικα. Αυτή εξάλλου αποσυνδέει τα δεσμά του γάμου, οπότε αυξάνει τα διαζύγια. Πραγματικά η ανυπαρξία πίστης στο θαύμα του συντελείται στον θρησκευτικό γάμο οδηγεί στην τυπικότητα, που αλλάζει τον προσανατολισμό της οικογένειας σε μια ηδονιστική, σεξιστική δεοντολογία.

Τρίτος (γ) λόγος: Η υπογεννητικότητα οφείλεται στην συναφή αποδυνάμωση των παραδοσιακών αξιών και των κοινωνικών ηθών που απαιτούν την πολυτεκνία και την αντικατάστασή τους από άλλες τέτοιες που υπονομεύουν ή παρεμποδίζουν ή απαγορεύουν στον βαθμό, που αυτά εξαίρουν τον πανσεξουαλισμό, την ανεύθυνη οικογενειακή ζωή, την καταναλωτική μανία.

Έτσι στο δίλημμα καριέρα ή οικογένεια και παιδιά, η συνηθισμένη απάντηση της εποχής μας είναι καριέρα. Πρόκειται για το μικρόβιο που προώθησε κι επέβαλλε κιόλας η αστική καπιταλιστική κοινωνία μας, η οποία κατάφερε να απομακρύνει τη γυναίκα από το σπίτι της, στο όνομα της χειραφέτησης και της αυτοδιάθεσης, συμβάλλοντας σημαντικά στην καλλιέργεια του ανταγωνισμού μεταξύ των μελών της οικογένειας στην κυριαρχία του ατομικισμού.

Επίσης η απομάκρυνση της γυναίκας από το σπίτι συμβάλλει στην ελλειπτική και προβληματική ανατροφή των παιδιών και τελικά στην διάλυση του ιστού του γάμου. Σίγουρα λανθασμένη απάντηση έδωσε η σύγχρονη γυναίκα και στα διλήμματα: 1) έντονη σεξουαλικότητα ή μητέρα με σχετικές επιβαρύνσεις κι υποχρεώσεις. 2) Άνετη ζωή, ανεύθυνη συζυγία, ατομική ευτυχία και καταξίωση απ’ τη μια, και συζυγική ζωή με ευθύνες, βάρη, υποχρεώσεις, ανοχή, αλληλεγγύη, αλληλοσυγχώρηση κι υποταγή μεταξύ συζύγων από την άλλη.

Δ) οφείλεται στην αλλαγή της αντίληψης για τον γάμο και τν οικογένεια, που σταματούν να είναι θεσμοί και μεταβάλλονται σε προσωρινές συμβατικές πράξεις. Έτσι ευλόγως απορούμε, τι είδους παιδιά μπορεί να περιμένει κάποιος από τους νόμους των ανθρώπων, ή χειρότερα των ομοφυλόφιλων, τους λευκούς γάμους που γίνονται για την τακτοποίηση περιουσιακών υποθέσεων, τις ελεύθερες συμβάσεις ή τους γάμους με σύμβαση ορισμένου ή αορίστου χρόνου. Είναι σαφές ότι ο θεσμός του γάμου, είτε είναι σε ανυποληψία, είτε γίνεται πεδίο ικανοποίησης σκοπιμοτήτων, είτε βλασφημία προς τον Πλάστη και τον άνθρωπο.

Η μείωση του πληθυσμού σε κοινωνίες που τον χρειάζονται και βρίσκονται στο μεταίχμιο της εθνικής επιβίωσης, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, έχει άμεσες ή έμμεσες επιπτώσεις σε όλους σχεδόν τους θεσμούς, οι οποίοι εκτός από την ποιότητα, ενδιαφέρονται και για ποσότητα.

Το πρόβλημα για τον θεσμό της οικογένειας είναι η αποδυνάμωσή της στο κοινωνικό επίπεδο. Δηλαδή, βλέπουμε ότι άλλη ισχύ έχει μια οικογένεια με τρία ή τέσσερα μέλη κι άλλη μια πολυμελής και πολύτεκνη. Αυτό το φαινόμενο γνωρίζουν καλύτερα όσοι ενδιαφέρονται για τη συλλογή ψήφων, όπως οι πολιτευτές.

Το πρόβλημα για την παιδεία ομοίως εξαρτάται από το πλήθος των παιδιών, καθώς η μείωση των μαθητών συνεπάγεται κι ανάλογη μείωση των απασχολούμενων δασκάλων και καθηγητών, πράγμα που σημαίνει ταυτόχρονη κι ισόποση αύξηση της ανεργίας.

Ακόμη συντελεί στο κλείσιμο σχολείων και σχετική ερήμωση κι αποψίλωση από ζωντάνια και κίνηση χωριών. Αυτά τα φαινόμενα εξάλλου, σηματοδοτούν αφενός την αύξηση των εξόδων με τη μετακίνηση και μεταφορά των μαθητών σε πιο κεντρικά σχολεία κι αφετέρου έχουμε την ραγδαία άνοδο του κινδύνου και της ταλαιπωρίας.

Απ’ την άλλη μεριά, προκαλούνται προβλήματα κοινωνικής συνοχής, με την αύξηση των αλλοδαπών μαθητών στα σχολεία, σε σημείο που σχηματίζουν πλειονότητες με ό,τι αυτό σημαίνει για την διάρθρωση και την οργάνωση της κοινωνίας.

Εξάλλου σημαντικές και βαρύνουσες είναι οι δυσμενείς επιπτώσεις στο χώρο της εργασίας και την οικονομία γενικότερα, παρά την κυριαρχία του αυτοματισμού και την αύξηση της τεχνολογίας, που αντικαθιστά κι αχρηστεύει μεγάλο αριθμό εργατικών χεριών.

Η ανεργία σε συνδυασμό με την πίεση για ανταπόκριση στις τεχνητές ανάγκες που δημιούργησε η καταναλωτική κοινωνία, οδήγησε στην ερήμωση της υπαίθρου αφού το υπάρχον μειωμένο εργατικό δυναμικό δεν προτιμά τις αγροτικές κι εργατικές ενασχολήσεις, αλλά τις αστικές.

Πέρα από τα άλλα, η λειψανδρία, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας επηρεάζει αρνητικώς τα στρατιωτικά πράγματα και μάλιστα το μέγεθος της θητείας. Δηλαδή ο αριθμός μηνών είναι αντιστρόφως ανάλογος των γεννήσεων παιδιών. Ακόμη η κάλυψη σε εφόδια, πυρομαχικά και γενικά σε πολεμικό υλικό εξαρτάται από το δημογραφικό ύψος.

Η φοροδοτική ικανότητα κάθε μονάδας ακολουθεί το ζοφερό κλίμα της απαισιοδοξίας κι όχι της ψυχικής ευφορίας που επικρατεί γύρω μας. Και η φορολογική βάση για ευνόητους λόγους είναι μειωμένη, οπότε καταφανής είναι η συνεπαγωγή ότι κι ο εισπραττόμενος φόρος θα βαίνει μειωμένος, δηλαδή βλέπουμε ακόμη ότι και τα κρατικά δημοσιονομικά παρατηρείται να ελαττώνονται.

Ανάλογο με το εργατικό ζήτημα, για το οποίο έγινε μνεία παραπάνω, είναι το ζήτημα εισφορών στα Ασφαλιστικά Ταμεία, όπου με την αύξηση του ανοίγματος της δημογραφικής ψαλίδας, τραβά την άνοδο η τιμή των εισφορών, γιατί διαφορετικά πληθαίνουν τα ελλείμματα.

Ως συνέπεια όλων αυτών είναι μια κατακόρυφος αύξηση των οικονομικών λαθρομεταναστών, που βρίσκουν πρόσφορο, ελκυστικό, κενό χώρο για να εκμεταλλευτούν το υπογεννητικό πρόβλημα και να εισχωρήσουν στους κόλπους της εθνικής μας κοινωνίας, με τα ελάχιστα θετικά και πολλά αρνητικά αποτελέσματα.

Τα μεγαλύτερα και πλέον ανησυχητικά προβλήματα δημιουργεί η μείωση του πληθυσμού στην εθνική άμυνα και την δυνατότητα. Πολλά από τα στρατόπεδα έχουν την τύχη των σχολείων, δηλαδή κλείνουν με τον αριθμό των στρατευσίμων να μειώνεται, έτσι να μένει η χώρα μας έκθετη στις κακόγουστες επιβουλές γειτόνων που φροντίζουν ν’ αυξάνουν τον πληθυσμό τους, με ιλιγγιώδεις; ταχύτητες.

Με άλλα λόγια, είναι κατάδηλο ότι πρόκειται για δύσκολο και πολύπλοκο ζήτημα, γιατί πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται μια πολύ καλά οργανωμένη, άρτια μεθοδευμένη, πλήρως ενορχηστρωμένη κι εντέχνως δρομολογημένη, αλλά μάταιη προσπάθεια αχρήστευσης των παραδοσιακών δομών και θεσμών κι ιδιαίτερα όταν αφορούν την οικογένεια.

Αυτό συμβαίνει, γιατί όπως δύσκολα άλλαξαν τα πράγματα προς τη φορά του χειρότερου, τόσο δύσκολα μπορούμε να επανέλθουμε σε μια εποχή, που το παιδί θα αποτελεί πηγή χαράς κι ευτυχίας, γιατί είναι άκακο, αθώο κι αφελές που προβάλλει την ειλικρίνεια και την αγνότητα κι όχι κατήφεια και βάσανο.

Επιπλέον, το οξυμμένο δημογραφικό που μας μαστίζει αλύπητα, δεν αποτελεί μόνον κοινωνικό φαινόμενο, αλλά και προσωπικό, συγχρόνως. Ανεξάρτητα από τις διαθέσεις της κοινωνίας, ο καθένας κρίνεται με γνώμονα τη δική του βιωτή που έχει χαράξει.

Στην τελευταία περίπτωση, η αλλαγή νοοτροπίας, όπου κριτήριο του καθένα αποτελεί η δική του βιωτή, είναι ευκολότερη. Όποιος τρέφει αμέριστη αγάπη στον Θεό και τον πλησίον, τότε αυτός είναι έτοιμος να συμμετάσχει στο πλούσιο Τραπέζι του Θεού και να παρακαθίσει μαζί Του, επί ίσοις όροις συνδημιουργός Του, καλλιεργώντας το χάρισμα της ζωής.