Ήταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία τότε. Η νέα γενιά της εποχής κλείστηκε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου και των άλλων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ανέδειξε και διεθνοποίησε το μείζον πρόβλημα του δημοκρατικού εκτροχιασμού της χώρας και σε μια άνιση αναμέτρηση μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου με το στρατοκρατικό καθεστώς δεν κιότεψε, δεν έκανε βήμα πίσω και ανέτρεψε την χούντα που για επτά ολόκληρα χρόνια είχε βάλει την χώρα στον γύψο.

Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών.

Η γενιά του Πολυτεχνείου αντί να πάρει πρωτοβουλίες, να αναλάβει τις ευθύνες και να πιέσει και να πείσει μια συντηρητικά δομημένη έως τότε κοινωνία για ριζοσπαστικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και ανατροπές έκανε όπισθεν ολοταχώς.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εξεγερθέντων αποτραβήχτηκε σε μια δύσκολη καθημερινότητα, ενώ όσοι απέμειναν για να εκπροσωπήσουν και να εκφράσουν την πολιτική διάσταση της εξέγερσης αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων που εδραίωσαν δημοκρατικές, συμμετοχικές και συλλογικές διαδικασίες και έστρεψαν κυρίως την δεκαετία του ’80 το βλέμμα προς φτωχοποιημένες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν επαναστάτες του γλυκού νερού.

Απολογιστικά και με το τέλος της μεταπολιτευτικής εποχής οι λιγότεροι είχαν ηθικές αντιστάσεις και αντοχές και έβαλαν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της δημοκρατίας.

Οι περισσότεροι δελεάστηκαν από τις σειρήνες της εξουσίας, κουράστηκαν, κάποιοι κορέστηκαν, μερικοί αστικοποιήθηκαν, άλλοι συντηρητικοποιήθηκαν και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκαναν χρήση και κατάχρηση της εξουσίας και προκάλεσαν την κοινωνία.

Ήταν αυτοί κυρίως που γαλούχησαν την κοινωνία στις λογικές της πελατειακής αντίληψης, του ρουσφετιού, του κονέ και της ήσσονος προσπάθειας σε μια απεγνωσμένη επιδίωξη να συγκαλύπτουν την ανεπάρκειά τους και να δημιουργούν εκφυλιστικές λογικές εξάρτισης και ομηρείας του αδύναμου πολίτη για να διασφαλίζουν την πολιτική τους ύπαρξη.

Αναχρονιστικές, παλαιοκομματικές και άκρως συντηρητικές αντιλήψεις που είχαν πάντα οικονομικό υπόβαθρο, μόχλευση δηλ. χρημάτων που δεν είχαν προϋπολογιστεί, δεν είχαν προβλεφτεί και που εν τέλει χρεοκόπησε και υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για δεκαετίες. Είναι δε και αυτοί που επιμένουν ακόμη και σήμερα να θέλουν να συστρατευθούν με όσους αμφισβητούν και επιδιώκουν να ανατρέψουν το συντηρητικό οικοδόμημα που οι ίδιοι όμως για δεκαετίες πιστά υπηρέτησαν.

Δεν είναι τυχαίο ότι βγαίνουν από το καβούκι τους κατά διαστήματα για να συμπορευτούν σε πορείες διαμαρτυρίας εργαζόμενων, συνταξιούχων ακόμη και αγανακτισμένων πολιτών, ακραίων «εκ δεξιών και εξ ευωνύμων» και μπαχαλάκηδων περιφερόμενοι συνεχώς στην περί τα Εξάρχεια περιοχή προκειμένου να δίνουν εκεί τα διαπιστευτήριά τους. Αυτής της γενιάς είναι τύποι που διερωτώνται ευθαρσώς δημόσια «ε και; Τι ποινικό αδίκημα διαπράττει κάποιος που απλά μεταφέρει στον σάκο του μια βόμβα μολότοφ».

Δεν κατάφεραν ποτέ να συγκρουσθούν με το συντηρητικό κατεστημένο της χώρας και ο δρόμος της αλλαγής έγινε ανηφορικός και δύσβατος.

Ουδέποτε κατάφεραν ως γενιά να πείσουν τις εκάστοτε Κυβερνήσεις για την αναγκαιότητα για το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία που ήταν ένα από τα κεντρικά αιτήματα της εξέγερσης.

Ούτε ποτέ είχε συνέχεια η πολιτική για την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και την επέκταση και συνεχή αναβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ).

Παρά τις πολύχρονες και με πολλούς τρόπους διεκδικήσεις πολυάριθμων κοινωνικών ομάδων για την θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος ως ένα ελάχιστο μέτρο καταπολέμησης της φτώχειας και του αποκλεισμού και για μια δικαιότερη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου ο χορός των ανισοτήτων καλά κρατεί.

Κατάντησαν να είναι περιφερόμενοι πολιτικοί γυρολόγοι ψάχνοντας ρόλους και εξουσία για να μας ξανασώσουν εθελοτυφλώντας απέναντι στον δύσμοιρο, απελπισμένο και στριμωγμένο στην γωνία πολίτη και κυρίως απέναντι στους νέους που μεταναστεύουν και για τους οποίους αποτελούν αρνητικά πρότυπα.

Απολογιστικά και με την υφιστάμενη οικονομική κατάρρευση, τα μνημόνια και την χρεωκοπία της χώρας διαπιστώνεται το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και η ανάγκη επανεκκίνησης της οικονομίας αλλά και της χώρας από μηδενική βάση.

Η δημοκρατία μας νοσεί βαρύτατα. Τέτοιες στιγμές οικονομικής καχεξίας περιμένουν οι ακραίοι για να βγουν από το καβούκι τους να την πλιατσικολογήσουν. Οι ακραίοι δυσφορούν και δυσανασχετούν με την ισονομία, την ισοτιμία, την ευνομία και την ευταξία μιας δημοκρατικά δομημένης κοινωνίας. Θέλουν μια άναρχη αυτοδιαχείριση, μπαχαλοποίηση και επιβολή της τάξης με τα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Δεν υπάρχουν όμως αδιέξοδα. Η δημοκρατία μας ποτέ δεν πεθαίνει. Έχει βαθιές ρίζες και τιτάνιες έγγειες δυνάμεις.

Οι σύγχρονοι Έλληνες με μπροστάρηδες τους νέους και με αστείρευτες ψυχικές δυνάμεις, μεγάλη προσπάθεια, τίμιο ιδρώτα, τιτάνια πίστη και με οδηγό τα διαχρονικά και επίκαιρα συνθήματα του Πολυτεχνείου για ψωμί- παιδεία- ελευθερία θα ξαναχτίσουν μέσα από τα συντρίμμια μια νέα, σύγχρονη και υπερήφανη Ελλάδα.

Ο φοίνικας μέσα από τις στάχτες του ξαναγεννιέται…